Dakikada binlerce fikir geçiyor zihnimden hayata geçirebileceğim, kirliler ve temizler, koyular ve açıklar, netler ve soluklar… Ve ben asla bir robot değilim, yanlışı doğruyu ayırt edebilecek aklımı çaldılar benden, hata payım pastadaki en büyük dilimle eş değere sahip, karar vermeye korkum bundandır. Doğrusu kendi iç sesimi bile unuttum, dışa sessizliğim bundan sebep derin hisler barındırıyor.
Bitmiş bir ilişki, sadece güzel anıları hatırlayıp hayatınıza devam etmek bu kadar zor mu? Kötü olayları düşünüp cinayet işlemek mi insanlık? Neden bu öfke? Niye bu denli kin besleyip bir cana kıyar ki insan? İnsan olmak böyle bir şey değil, eğer böyle ise ben insan değilim. İnsan bu dünyadaki en değerli et parçası ve ne yazık ki insanlar tarafından zaman içinde değersizleştikçe değer kaybediyor insanlık. Ölen sadece kadın değil, ölen bir hayatın hayalleri, hedefleri, fikirleri, yaşamak isteyip elinden alınan günleri, ölen sadece bir kadın değil, ölen biziz. Öldürülüp beton dökülen bir kadının dilinin, dininin, ırkının ne önemi var? Son bir ay içinde kaybolan otuz kadın, birisinin cansız bedeni kuyudan çıkıyor, diğerinin üzerine beton dökülüp çuvala konuluyor, kimisi kızının yanında boğazından bıçaklanıyor, kimisinin cansız bedenini bulmak için nehir boşaltılıyor. Haberler kadın vahşeti manşeti altında darp edilen anneler, kız kardeşler, kıskandığı için sevgilisini öldüren cahil insanlarla dolu. Bunu rutinleştirmeyelim, buna alışmayalım lütfen. İnsanlar artık sevgi ile beslenmiyor, sevgi artık hiç bir şeye çözüm olamıyor çünkü artık kimse sevmeyi ve sevilmeyi bilmiyor güvensizlikten. Nefret ediyorum bu dünyadan, nefret ediyorum nefretinizden ve nefret ediyorum erkektir yapar zihniyetinizden. Bir erkek olarak erkeklikten daha ne kadar utanabilirim bilmiyorum. Aldatıldıysan uzak dur bırak, terk edildiysen seni istemeyen birini zorla elde etmeye calışma, beş dakikalık bir zevk yaşayacağım diye bir hayatın kara lekesi olma be insanoğlu! Ben bu yazdıklarımla aciz bir insanım çünkü sesini çıkartamayan kadınların sesi olmak zorunda kaldığım bir çağda yaşıyorum ve Üstad’ın Cahit Zarifoğlu’nun da dediği gibi ” Biliyor musunuz? Ben bu çağdan nefret ettim. Etimle, kemiğimle nefret ettim! ” Ben insan olmaktan nefret ettim.
”
Ben bilmem, hiç kendimi korumak zorunda kalmadım
Bilmem, ben bi’ çocuğu düşünmek zorunda olmadım
Hiç evlendirilmedim, evde dayak görmedim
Kendi evimde kendi odama zorla hapsedilmedimSözlerinizi kusmadım, yurdumdan edilmedim
Nefretinizle yanmadım, yakılarak can vermedim
Hiç kardeşim olmadı, hiç abimden korkmadım
Okuldan alınmadım, ben hiç öldürülmedim. “
Kendimi tanımadığımı düşünüp durdum seneler boyu, en sonunda ucu bucağı olmayan olanaksız hayallerimin düştüğü suda gördüm geçmişimi, yutkundum. Bana göre olmayan ne varsa ona karar kılmış, onu hayal etmişim gökyüzünde. İki arada bir derede bir kalbin içinde kafeslediler insanlara olan güvenimi, kurtulduğumu sandığım an kadavralar mahalinde açıldı gözlerim, gördüklerimin gölgesinde albastılar çocukluğumla tehlikeli oyunlar oynuyordu, ben huzur istedikçe sanrılar rahat bırakmıyor ve kaybediyordum kendimi. Kurgusal karakterlerimle soğuk şavaşlarım aylar sürdü, düşüncelerimi kağıtlara yazıp pis fikirli insanların suretlerine fırlattım, bir mektubun içinde kalbimi özgür bıraktım, aklımı dilime bağladım ve yerli yersiz doğrular ateşledi kalbime dudaklarım, sessiz kalmaktan bıktım. Kimsenin kendine sormaya cesaret edemediği suallerin iğnesinde yaralandım, yanlışlarımdan yara bandı yapıp yalanlamak kolay olsa da kaderimin kusurlu satırlarını, kaçarak unutmaya çalışmadım öldüğüm saniyeleri, dakikaları… Yeniden doğuş sürecinin sancılarında gafil avlandım kinimin acizliğine, intikam kokan sokaklarda koşmayı, hayallerimi astığım dallarıma basanlardan nefret etmeyi, rüyalarımın karanlığıyla yüz göz olmayı, gözlerimin bulanıklığında hayali intikamlar almayı öğrendim. Yarası en çok bana zarar verdi bu buhranın. Tecrübelerimden duvar yaptım tenime, göğüs kafesime perdeler astım ve kimseye göstermedim kalbimin gerçeğini. Kısacası hayatımı baya karıştırdım ama sinirlerimi de yatıştırdım zarifliğimde, nefretimden vazgeçtim ve 23 yıllık bir geçmişi tek başına zehrinden arındırdım. Kök saldım bir salkım söğüt misali başkalarının hayatlarına, ele avuca sığmadım insanlığımla. Saflığımdan şüphe etmeden emanet ediyorum kendimi bir sonraki yaşıma ve bu defa kendim için alkış tutuyorum gökyüzüne kaybetmediğim için kendimi. Pek haz etmesem de böyle bir dünyadan, gurur duyuyorum maneviyat sefamdan. İyi ki var oldum, iyi ki doğdum.
” Temmuz başı yol sonunda çiçekler bekler. “
Dilimde ölümle harmanlanmış kelimeler ufak bir cesaretle çıkmayı bekliyor dudaklarımdan, beynimde hislerimin binbir zedeli tohumu… Hiçbir cümle gönlü ferahlatmıyor, hiçbir cümle alçı görevi görmüyor hisler bir kere kırıldığı vakit. Duvardaki tek rengi ( siyah ) izliyor ve konuşup saçıyorum ölü tohumlarını içimde tek bir hissi bırakmayana dek. Sabaha yeniden doğacağım , hissiz bir yaşamın varoluş sancısı bu, biliyorum.
” Değilim eski ben ve biraz kendimle barışığım. ”
Senin yaşının artmasını kutluyorum ruhumdaki çocukla gökyüzüne alkış tutarak. Gece adınla beraber rengini siyahtan sıyırıp gülümsüyor kaderimizin karanlık satırlarına, pirüpak bir hilal yükseliyor göğüs kafesinden dostluğumuzun üzerine üzerine. Kasvetinden korktuğun karanlıkları tanıyorum, korkma! Sığın masallarımın masumiyetine… Orada hep çocuksun, parmaklarında pamuk şeker şiresi, yüzünde mahcup bir pembelik, gözlerindeki haklı şımarıklıkla sarmaşık misali sarmışsın bahçelerimi ve ne güzel nefes oluyorsun dostluğumuza. Hep masallar büyüttüm sana sesimde, ruhundaki çocuğu yılların yıpratmaması, korkularının kış uykusundan uyanmaması adına çünkü az dindirmedi yalnızlığımın öfkesini omuzlarının kıyısı. Başımıza gelenlere baş eğmedik hiçbir zaman, kafa kafaya verip baş kaldırdığımız onca derdin hatırasını saklıyorum anılar defterimde, hepsinin sonu bir fincan acı kahveyle biterken hatır üstüne hatır eklemişiz yıllarımıza. Kök salmışız birbirimizin hayatlarına, ne çok yaprak dökmüşüz gizli kapaklı başkalarının yara izlerinden, içimize işlemiş yaşanmışlıklarımızı hesap etmeden yaşamaya devam ederken ne çok yorulmuştuk. Şimdi perdesi yırtık insanların camlarından bakmadığımız için dünyaya ulu orta mutluluk topluyoruz yaprak döktüğümüz ağaçlarımızın Tuğçelerinden, biz seninle ne güzel bahar oluyoruz hiç pes etmeden. Terk-i diyar etmeden terk etmesin ruhumuzdaki çocuklar bahçelerimizi, portakalımız hiç bitmesin ve kimse anlamasın aramızdaki dostluk bağının huzurunu, bozulmasın yıllarca sakındığımız sükunetimiz. Alkışlıyorum büyüdükçe çocuk kalmanı,şu gönlümün sığlığında kendine bir yer bulmanı. Kapılarında güldüğüm anlar da şahidim olsun! Ben sana sesimde hep masallar büyüteceğim hayat tiyatromun şen gülü.
” Göğsümüzde bin kusurla bin ırmağa yol çizerim. “
Bugün cümlelerimi seçerken çok özenli davranmayacağım, derin anlamlar yüklemeyeceğim kelimelere. Sade bir şekilde gerçek bir dosta sesleneceğim, ilk dostuma.
Çocukluğum vatanımdan uzak geçti, gurbetçi diyorlar ya hani, öyleydik ailemle. Tabi o zamanlar memleket hasreti nedir bilemiyorsun, çocuksun. Tek derdimin sabah okula gitmek olduğu yıllardan bahsediyorum, ders, ödev, oyundan ibaret olan bir döngüde büyüyordum. Türkmenistan’ın başkenti olan Aşkabat’ta yaşıyorduk ailemle, etrafımızda ülkemizin dört bir yanından aileler vardı, hepsiyle aile gibi olmuştuk. O zamanlar anlamıyorsunuz fakat büyüdükçe gerçek akrabalarımızdan uzak, farklı insanlarla ne kadar büyük ve güzel bir aile olmuşuz, düşününce tebessüm ediyorum doğrusu. Bir çoğuyla hala görüşme fırsatı buluyorum, ah şu sosyal medya denilen cehennem bana kattığın kısıtlı güzelliklerden birisi de bu sanırım. Üçüncü sınıf sıralarındayken Erdem adında yeni bir öğrenci dahil oldu aramıza, renkli gözlü ve kumral bir çocuktu. Her çocuk temizdir fakat Erdem bir farklı masumlukta yüze sahipti, ilk görüşte kanım ısınmıştı. İlkokul hayatım boyunca sosyal bir öğrenci değildim, kendine güveni olan cesurlardan olamadım hiç. O yüzden yalnızlık bana hoş geliyordu, hoş yaşım 24 olmasına rağmen aynı histe olmak şaşırtmıyor beni. Aslında evdeki en yaramaz, sokak arkadaşlarımın arasında biraz popüler ama gel gelelim sınıfın en sessiz ve yalnız çocuğuydum. Erdemi ilk gördüğümde hissettiğim ne varsa aynısını hala hissedebiliyorum fakat aramızdaki bağın bu denli bir noktaya gelebileceğini asla tahmin edemezdim. Nasıl tanıştık, nasıl yakın arkadaş olduk hatırlamıyorum çünkü Erdem de en az benim kadar sessiz ve yalnız kalmayı seven bir çocuktu. Çocuksanız günler bir hayli yavaş ilerliyor, bilirsiniz. Sanki daha o yaşlarda bunun kıymetini bilerek sıkı sıkıya bağlandık Erdemle günler geçerken. Oysa biz çocuktuk, bağlanmak nedir bilemezdik, öyle düşünüyorlardı, başardılar. Bir insan bir insanı ne de çok etkileyebiliyormuş daha o yaşlarda anladım. Neredeyse aynı notları alıyor, aynı şeylere heveslenip aynı şeylerden sıkılıyor hatta aynı takımı bile tutuyorduk. Şimdilerde benim kadar fanatik mi bilmem ama ikimizin de ilk aşkı, çocukluk aşkı ortaktı, Galatasaray. Biri kötü bir şey söylemeye kalkmasın, öyle bir savunurduk ki aşık olduğumuz takımı, bunu anlatamam. Bir sene sonuna gelmiştik bile, bir senede ne kadar çok anı biriktirebilirse iki insan, o kadar anı biriktirmiştik fakat üç aylık bir yaz tatili sürecinde ayrı kalacak olmak üzücü bir durumdu, koskoca üç ay nasıl geçerdi ki? Evlerimiz uzak, ailelerimiz ise birbirlerini sadece ismen biliyor. Hafta sonlarını bile dayanamayıp telefonda geçirmeye çalışırdık. Bazen oynanan Galatasaray maçlarından, bazen ödevlerden, bazen sınıftaki komik olaylardan bahsederdik. Ben müzik dinlemeyi çok severdim, hatta kaset koleksiyonu bile yapıyordum biliyor musunuz? Futbol topu hariç oyuncaklarla pek aram olmadı, hep müzik dinlerdim kasetçalardan. Erdem müzik dinlemeyi pek sevmezdi ama onu tanıdığımdan beridir hangi kaseti alsam iki tane alırdım, onda da olsun isterdim hep, sözde tamamlayınca sürpriz yapıp verecektim, nasip olmadı, bazı şeyler hayalden öteye gidemiyor işte, bunu büyürken hayat gayet iyi anlatıyor. Uzun geçen bir yaz tatili sonunda nihayet okulların açılmasına bir gün kalmıştı, Erdemle kavuşacaktık, heyecanlıydık tabi, telefonla konuşup erkenden uyumuştuk. Şimdilerde aileme bazen soruyorum Erdemi hatırlıyor musunuz? diye, hatırladıklarını söylüyorlar ve hala bir anlam veremiyorlar bir çocuğun başka bir çocuğa bu kadar alışmasına, anlamıyorlarmış. Benim ailemden sonra hayatta ilk alıştığım insandı Erdem, onlar anlamasa da ben anlıyorum. Yeni bir sene, beraber geçireceğimiz yeni günlerin heyecanıyla kavuşmuştuk sonunda. Uslu çocuklardık, en arka sıralarda farklı bir dünyadaydık belki ama herkesle iyi geçinirdik, kimseye bulaşmaz, olaylardan uzakta kalır seyrederdik hep. Oyunlar da bile ikimizden birisi oynamazsa oynamaz, farklı şeyler yapardık topluluklardan. Erdem benim ruh ikizimdi, o gülmeden gülemez hale gelmiştim. Sınıfın en iyi notlarına sahip olan iki öğrencisiydik ve bu kesinlikle ortak bir başarıydı, birbirini tamamlayan iki harika çocuktuk. Detaylara girmeden devam ediyorum, yine bir sonla karşı karşıya gelmiştik, dördüncü sınıfın son günü, karne günü. İkimizde takdir almıştık fakat içimiz buruktu, ayrılık gelmişti yine ve bu sefer durum çok farklıydı. Ben ailemle beraber o yaz Türkiye’de olacaktım. O zamanlar internet yok tabi, telefonla yurt dışı ile konuşmakta güç, birbirimizden bi’ haber geçecek üç ay, üzücü. Size çocukça gelebilir belki ama okulun arka tarafında, sessiz ve kimsenin olmadığı bir yerde birbirimize sarılıp ağladığımızı hatırlıyorum, çok masumduk ve keşke öyle kalsaydık şimdilerde bile. O evine, ben Türkiye’ye döndüm ama aklım Erdemde kalmıştı. Zaten bize ne olduysa o yaz oldu, kafayı yemiştik hem de ciddi manada. Erdem orada ben Türkiye’de ağlarken Erdemin ailesi yeni bir kararla benimle konuşmasını yasaklamışlar, nedenleri ise fazla yakınlık. Beşinci sınıfın ilk günü istiklal marşı ve müdürümüzün açılış konuşması için okul bahçesinde sıradaydık, Türkmen – Türk okulu olduğu için istiklal marşımız okunuyordu ve dilimizi çok rahat konuşabiliyorduk. Ben sırada yana yakıla Erdemi ararken sınıftan bazı arkadaşlarımın bana Erdemin sınıf değiştirdiğini, artık bizim sınıfta olmayacağını söylediler, inanmadım, Erdemi yan sınıfın sırasında görene kadar inanmadım. Evet, yan sınıf sırasındaydı ve yüzünü bir kez olsun çevirmedi gözleriyle beni aramak için bizim sınıfın sırasına doğru. Ağlamak istedim ama ağlayamadım, içim içimi yiyordu. Açılış konuşması biter bitmez koştum Erdemin yanına, ben konuştukça o cevap vermedi, yüzüme bile bakmadı. Bir anda nasıl bitebilirdi ki bu dostluk? Yalan değil, o an nefret etmiştim ailesinden ve bu benim nefreti tattığım ilk andı. Hayatım boyunca unutmadım, unutmayacağımda ama şimdilerde hak veriyorum ailesine, normal bir arkadaşlık değildi bizimkisi ve onlarda korkmuştu tabii ki. Bir dönem boyunca neredeyse her teneffüs Erdemin peşinden gittim, konuşmaya çalıştım fakat nafile, hiç konuşmadı benimle, bir kelime bile. Sonra bıraktım, izledim hep uzaktan, yüzü bin parça halde, o sessiz ve yalnız Erdeme dönmüştü, tabii ben de öyle. Tuhaf değil mi? Ben ilk terk edilişimi bir kızdan değilde en yakın dostumdan yaşamıştım, şimdilerde komik geliyor ama çocukken bir travma sebebiydi. Beşinci sınıf bitmek üzereyken biz ani bir kararla Türkiye’ye dönmek zorunda kaldık, karnemi bile sonradan posta yolu ile yolladılar. Ama ne karnede gözüm vardı ne de başka bir şeyde, aklımda Erdem ile son bir kez vedalaşmak vardı, o da nasip olmadı. Kendine iyi bak diyemeden sessiz sedasız gitmek zorunda kalmıştım. Onu son gördüğüm günün üzerinden tamı tamına 13 yıl geçti, beraber çekindiğimiz bir fotoğraf bile olmaması garip. Biraz benden bahsedeyim kabaca, sensiz geçen 13 yılda neler yaşadım onlardan bahsedeyim. Yalan değil, çok arkadaşım oldu. Çok insan girdi çıktı hayatıma, şimdiki dostlarım alınmasın ama hiçbiri yerini dolduramadı. Çok güzel insanlar tanıdım, bir o kadar da berbat insan girdi çıktı hayatıma. Genel olarak yoruldum Erdem ama pes etmedim hiçbir zaman, hala direnmekte kararlıyım bazı şeylere. Yeni hayallerimi paylaşmak isterdim, kaybolup giden hayallerimin arkasından seninle üzülmek isterdim mesela, yeni şampiyonluklarımızda deliler gibi sevinmeyi isterdim seninle. Benim hayatımdan çıkan ilk insan sen oldun, ben en çok senin yokluğuna üzüldüm, senin yokluğuna alışamadım diyemiyorum ama senin yokluğunu unutamadım. Ardı arkası kesilmedi senden sonra gidişlerin, kim niye geldi hayatıma, kim neden çıktı sormaya hiç cesaret edemedim. İki kız arkadaşım oldu mesela, birini çok sevdim, ilk sevgilimdi. Genel olarak iyi bir insandı, temiz bir kalbi ve kalbi kadar temiz bir yüze sahipti, olamadık onunla ama hala arkadaşlığımız devam ediyor, arada sırada konuşuruz. Sonra güzel bir kıza aşık oldum, aşık olmak sevmekten daha farklı bir duyguymuş onu anladım, çok farklıymış. Yaklaşık altı ay önce ayrıldık, şimdilerde duydum yeni birisi girmiş hayatına. Her ne kadar biz olamasak bile mutluluğu hak eden bir kızdı umarım çok mutlu olur demekten başka bir cümle bize yakışmaz, bilirsin bizi bozar. Sende durumlar nasıl hiç bilmiyorum ama umarım her şeyin yolundadır. Bende biraz durumlar karışık, hayatım arapsaçı denebilecek ölçüde dağınık ve sanırım fazla umutlu değilim geleceğimden. Anlatacağım o kadar şey birikti ki sana, okuyacağını bilsem destan yazardım. Okumayacağını bildiğim için gerçek adını kullanmadım, sana Erdem diye sesleniyorum. Böyle bir yazıyı yıllardan beri yazmak istedim aslında, seni de çok aradım ama sanki hayali bir insanmışsın gibi hatırlamadılar seni. İlk başta korktum ama sonra hatırlayan birkaç arkadaş içimi rahatlattı. Sen beni aradın mı bilmiyorum, şimdi birbirimizi bulsak nasıl karşılarız bunu, bunu da kestiremiyorum. Bildiğim tek şey gerçek bir dostluğun özlemini taşıdım yüreğimde yıllarca, şimdi bu yazıyla bir nebze olsun içimdeki yükü hafifletmek istedim dostum. Benim güzel yüzlü, temiz kalpli dostum, umarım hep seni ilk tanıdığım andaki masumluğun ve saflığınla yaşamışsındır. Benim sana ulaşmaya cesaretim yok, çok ufakken kaybettim onu. Senin iyi olduğunu düşünmek bile huzur veriyor bazen bana, hayat bana az huzur ile yetinmeyi de öğretti. Kendine iyi bak olur mu? Ben sana kalbimde hep iyi bakıyorum, gözün arkada kalmasın dostum, güzel dostum.
” İnsan umudu taşıdı, kimisi kırdı umudu, Lakin kiminin sahip olduğu tek şey oydu, hepsi buydu. ”
Paranoyak bir geçiş sürecinin tam ortasında, hislerimin bana kattığı ne varsa kaybediyorum. Acı tohumu ne kadar büyüyebilir ki insanın vicdanında? Düşünüp durdukça dallanıp budaklanıyor kaygılar, iç çekişler, kriz nöbetleri… Hayatla yeni bir bağ bozumu eşiği, toplanacak hiç bir duygu kalmamış gibi hissediyorum. Oldu bitti her şey, ben ekimin bahar olmasını beklerken eylülü özleyeceğimi düşünmemiştim hiç. Düşünmek lazımmış, el uzattıklarının bir gün seni parmağında oynatabileceğini düşünmek, uzağı yakın ettiğin gecelerin bir sabahı olduğunu düşünmek lazımmış. Ölüm her insanın cebindeyken değersizdir fakat kalbine düşmeye görsün cemresi, düşlerin nabzı git gide düşerken toprak kokusu huzur vermiyor, toprak her zaman can vermiyor cansıza, o yüzden düşünmek lazımmış dönmeden bahtının karasından yapayalnıza, kindara, vicdansıza. Hikayemin nerede son bulacağını bilmiyorum, neden başladığını da ama yeniden başlatsam bir şiir dizesinden kurardım hayatla bağımı, bir şair kaleminin ucundan bakardım dünyaya. Bazen bir türküyü bütünüyle benimseyip acısıyla büyürdüm, bağırırdım konuşmaya korktuklarımı, şaşırtırdım karşısında sustuklarımı, bazen ise küçüldükçe küçülürdüm bütün insanların küçülmek isteyeceği kadar, portakalımı soyarken mesela. Sonunda yine bir şiir dizesiyle son buldurmak isterdim hikayemi, üzülmeden değil de üzmeden ölmek isterdim. Bu paranoyak tavır nerede son bulur, hangi kapı arkasında bırakırım kulağımdaki soğuk sesi? Korkuyorum kapı açmaya çünkü her kapı açışımda biraz daha değişiyor ve kaybediyorum, Büyüyor vicdanımdaki acı tohumu hesaba katmadığım kadar, düşünüp durdukça dallanıp budaklanıyor kaygılarım, iç çekişlerim, kriz nöbetlerim… Hayatla yeni bir bağ bozumu eşiğinde, toprak kokusundan nasibini almış hislerimin kursağı heves kırıklarıyla dolu. Can vermiyor cansız düşlerime, can sıkıyorum canımın içinde ve duygusuz kalmış bir çocuk gibiyim bu süreçte.
” Beni bulmuş dert denen bu salgın, dünya bana dar her yer yangınlar. ”
Tanrı tanımazlar tanıdıkça kendimi tanınmaz bir hâlde buldum. Kimdim ben? Ve en çok hangi hayalimden vazgeçmek tüketirdi beni? Düşünmek delirtirdi hevesi kursağında kalanları, yeni bir kapıyı açmadan defalarca yumruklamak eski kapıların ardında bıraktığım pişmanlıklara öfke duymaktan başka ne olabilir ki? Hem biliyorum, hakk-ı sükût davranmamın karşılığını alamadığımdan kambur üstüne kambur bindi, kaşla göz arasında kaşıkla yedirdiğim ne varsa doymadınız, sapıyla gözümü çıkardınız. Dünyanız çatık kaşlı bir mendebur, içine çektiğinizden beri kendimi veremiyorum yaşamaya. Yakamdan atmak istiyorum nefretinizi, yanınıza kalsın zihnimde saklayacağım onca kötülüğünüz, ziyanı yok, ziyadesiyle doydum vesselam. Bir yıldızın kuyruğuna asılıp yol almak istiyorum hem yoldan çıkmadan. Gözlerinizden görüyorum, safi kan damlıyor aynalarınızdan yüreğinizdeki boşluklara doğru, bencilliğiniz ise şeytanın elindeki sersem köpek ve her fikriniz nefsinize binaen. Uzak tutmak istiyorum gölgeleriniz şerrinden bedenimi, tenimde sizden kalan tek bir iz istemem. Birbirini kovalayan yılların ölüm vakti şimdi, güneşten önce bazı kararlar almalı, sonra bir geceden terk-i diyar etmeli dünyanızı. Yeni düşlere doğru yükselmeli, çatık kaşlı dünyanızın kasvetinden bertaraf etmeli, Tanrının nefesinde yeniden can bulmalıyım. Hem tavşan kaçalı çok oldu tazıya söz lafügüzaf şimdi.
” O alçaklar gibi alçak olamadığım için affet beni. ”
Hepinize merhabalar arkadaşlar, uzun zamandır şiir seslendirmiyor ve sizlerle paylaşmıyordum. Daha önceden yüklediğim bütün seslendirme videolarımı belirli nedenlerden dolayı kaldırmak zorunda kaldım, yeniden başlıyorum. Dünyayı kasıp kavuran Covid-19 salgını sebebiyle evde geçirdiğim boş dakikalarımı şiir okuyarak ve beğendiğim şiirleri seslendirmeye çalışarak geçiriyorum. Genelde sadece yakın çevrem ile paylaşıyor olsam da ( Utangaç birisi olduğum için ) arada sırada sizinle paylaşmak iyi hissettiriyor. Kişisel youtube hesabıma yüklediğim ” Tarık Tufan – Anna ” şiirinin linkini bu yazının altına bırakıyorum. Umarım keyifle dinlersiniz, ben dinlerken huzur buluyorum, sizlere de aynı huzuru getirmesi dileğiyle. Kendinize dikkat edin, evde kalın, hayatta kalın.
Yorum yapmak, görüş bildirmek isteyen olursa eğer hem video altına, hem bu yazımın altına hemde sosyal medya hesaplarımdan bana ulaşarak yorumlarını yapabilir, görüşlerini bildirebilir. Sosyal medya hesaplarım, İnstagram : @mucahitserinn Twitter : @Micocum şeklindedir.
Ayrıca şiirde kullandığım fotoğrafı çeken ve kullanmama izin veren Seda arkadaşıma çok teşekkür ederim.
AYSAR’A
Anılar canıma kast ediyor bu gece bir tek
Duvarları izlemek istiyorum lambadere elim varmıyor
Dinlediğim kuvvetli ayrılıklar göğsüme çöktü
‘’Le coeur a ses raisons, que la raison ne connait point.’’
Dedikleri dört odacık küçük, kaybettim onu
Yerine çarmıha gerdiğim bir pusat koydum
Sessizliği bozmak istiyorum Beyrut’ta
Utanmadan Batı’ya karşı ağlamak istiyorum
Omzuna kıvrılmak
Dost
Canım
Dost
Sesinde masallar büyüyen…
İnsanların yüzünde nefretten yegâne bir şey görmüyorum
Zihnimde bedensel olanı ayıklayamıyorum
Endişem bitmiyor gelmeyecek için
‘’Vulnerant omnes, ultima necat.’’
Yemin ediyorum sonuncuya çok yakınım
Onurlu bir gün geçiremiyorum
Bükülüp kalıyor ben tutamıyorum boynumu
Rüsva saatler akıyor ağzımın kenarından
Herhangi birine yabancı
Olmaktan çok daha fazla kendime yabancı oldum
Aynaların sonunda görüyorum celladımın feryadını
Sözlerimin manası beni ürkütüyor
Hazır
Değilim
Daha
‘’Musa’nın Kur’an’ da dua ettiği gibi dua etmek istiyorum:
Tanrım, göğsüme ferahlık ver.’’
*(Le coeur a ses raisons, que la raison ne connait point.) ‘’(Kalbin) kendi nedenleri vardır ve bunlara akıl sır ermez.’’
*(Vulnerant omnes, ultima necat.) ‘’Her geçen dakika yaralar, sonuncusu öldürür.’’
Hepinize merhabalar arkadaşlar, şu an tarifsiz bir his içerisinde bu satırları yazıyorum. Gamze adında harika bir dosta sahibim, dost derken sıradan bir arkadaşlıktan bahsetmiyorum, dost kavramını doruklarına kadar hissettiğim bir insan. Uzun zamandır aramızda soğuk rüzgarlar esiyordu taa ki bu satırlara kadar. Okurken yüzüme vuran o aramızdaki soğuk rüzgârların utancı ile yanaklarım kızardı. Paramparça dağıldım, eridim desem yeridir. İyi insanları kaybetmeyin, onlara hissizleşmeyin. Sizlerin huzurunda bana bu satırları yazan dostuma bir teşekkürü borç değil ömür boyu kalbimde bir yük gibi bilirim. Teşekkür ediyorum dostum, can dostum. İyi ki varsın. Kitapla başlayan hikayemiz yazdığın bu şiirle hızla devam ediyor. Biz ince ruhlu insanlarız, ince fikrinden öpüyorum. Sevgi ile kal, benimle kal.
” Can dostum biliyor musun? Hiç bir şey bilmiyormuşum meğer. ”
Yanlış yerde, yanlış zamanda, yanlış insanlara karşı. Ruhumdan çıkarmak, etimin kopacağını da bilsem sökmek istiyorum, başaramıyorum. Benim sonumu öfkem yazacak kaderime ve hiç merhamet etmeyeceğim bana.
” Misyonum insanlığı kurtarmak kirinden derken onlardan bile fazla battım b*ka. ”
Yüzleri kasap süngeri ile silinmiş onlarca beşeri var rüyalarımda, hepsi hodbin, hepsinin kalbinde korkutan bir Süveyda. Tanımını bilmediğim bir mahcupluk var sanki parmak uçlarımda, kalem tutarken aklıma gelen eylüller, ağustoslar… Gündüzlerimin ruhunu kaybediyorum, rüyalarımdan nasiplenen ne kadar gün ışığı varsa karanlığın zehrine teslim olup gün yüzü göstermiyorlar hayallerime. Kumkumav misali savuruyor acı gerçekleriyle yüzüme doğru üflediğiniz ölü papatyaların kokusu. Daha ne kadar direnebilirim? Ne kadar koruyabilirim vicdanımın temiz sayfalarını sizler zafer şarkıları eşliğinde rüyalarımı kasıp kavururken ? Kayıplarımın bilançosunu hazırlayacak değilim elbette, büyüttüğünüz ile kaldınız çocukluğumu. Hiçbir salıncakta yükselemiyorum gökyüzünün biraz altına veya pek hevesli değilim artık kağıt helva kuyruklarında beklemeye. Susun artık, bencil fikirlerinizi nefret dolu dudaklarınızdan fırlatıp tam on ikiden vurdunuz gecelerimi, ıstıraplı melodiler akabinde düştü maskesi yüzünden umut topladığım kadının, bana yeni bir nefret yazdırmayın. Değişmezsiniz, temizlenmez, on parmağında on kara insanlarsınız, yezit soyundan gibi bakıyor gözleriniz halen ben tükendim dedikçe, çocukluğumdan bir pabuçlarım kaldı ellerimde, size pabuç bırakmam.
” Ben seni nasıl sarıp nasıl seveyim? Hayalimde, düşümde… ”
Hepinize merhabalar arkadaşlar, sizlerle bir şeyler paylaşmanın verdiği haz ve mutluluk gerçekten kelimelerle ifade edemeyeceğim bir olay fakat son zamanlarda yeni bir metin üretemiyorum. Genelde bu gibi durumlar sessiz kalmayı tercih etsem de şu son iki gündür üzerinde araştırma yaptığım ve hayat kurtarmasa da hayatınıza yön verebilecek beş farklı yazar ve felsefecilerden oluşan beş aforizmayı paylaşmak istiyorum. Umarım işinize yarayacak ve beğeneceğiniz bir paylaşım olur. Ayrıca her aforizma üzerine kendi yorumlamamı da yaptım, bu yorumlar hakkında söylemek istediğiniz cümleler olursa yorumlarda belirtebilir veya tartışmak istediğiniz bir aforizmayı gönderinin en alt kısmına ekleyeceğim sosyal medya bilgilerimden bana ulaşarak iletebilir, keyifli bir sohbet gerçekleştirebiliriz. Hadi başlayalım ;
1- Johann Wolfgang von Goethe
” Aşkım için her şeyden vazgeçerim fakat özgürlüğüm için aşkımdan da vazgeçerim. ”
Hepiniz aşık olmuşsunuzdur, aşk insanoğlunun tadabileceği en güzel duygulardan birisidir. Maalesef günümüzde aşkın tanımı ve yaşanma şekli bir hayli garipleşti, kendi düşüncelerinizi, davranışlarınızı, kısacası özgürlüğünüzü aşık olduğunuz veya öyle sandığınız insan için kısıtlıyorsunuz. Olmayanı zorlamak adına birçok şeyi feda etmekten vazgeçin, bir kalpte tutsak yaşamak yerine kalbinde özgür olabileceğiniz insanı bulmaya çalışın. Unutmayın, hiç kimse vazgeçilmez değildir.
2- Lev Tolstoy
” Sen yalan içinde yaşıyorsun, ben hakikatte iddiası bir insanın ötekine söyleyebileceği en acımasız sözdür. ”
Kalp kırmak ne kadar kolay değil mi? Bir cümle bir insana yaşam umudu olabiliyorken başka bir cümle yaşamak için sarıldığı o umudu elinden alabiliyor. Kimsenin inandığı şeylere saygısızlık edip yalanlarla yaşadığını söylemeyin. Unutmayın, size doğru gelmeyen bazı düşünceler karşınızdakinin yaşama sebebi olabilir, öldürmeyin.
3- Sigmund Freud
” Garip değil mi? Birini işaret ederek suçlarken işaret parmağınız onu, diğer üç parmağınız sizi gösterir. ”
En büyük sorunlarımızdan birisini aslında ne kadar da kolay yapabiliyoruz değil mi? Bir başkasını günlük davranışlarımız gibi suçlayabiliyoruz. Kendimize toz kondurmama huyumuz baya gelişmiş durumda, karşımızdakini zan altında bırakmak, istemesek bile ortada bulunan yanlışın kirliliğinden nasiplenmiş olduğumuz gerçeğini değiştirmiyor maalesef. Acı ama gerçek. Birini suçlamadan önce vicdanınız ile oturup konuşun, zor olanı yapmak sizi üstün ve erdemli kılar.
4- Roger Garaudy
” Hayat, ölüme anlam verir. ”
Kısa ama öz bir aforizma. Okuyana göre farklı anlamlar kazanmaya açık olsa da, sonunda tek bir çatı altında toplanan bir cümle. Nasıl yaşarsanız öyle ölürsünüz deyip geçiştirmek yerine şöyle uzatmak istiyorum cümlelerimi;
Size bir kere sunulmuş olan bu hayatı iyi yönleriyle yaşamaya çalışın. Çoğu insan yaşadığı travmalar sonucu zihin ve kalp arasında gerçekleşen çetin bir savaş atlatır ve bir karara varır, sonunda ya kötü birisi olmaya karar verir ya da bu dünyadan doğduğu kadar olmasa da temiz ve masum ayrılmak ister, başka bir değişle şükreder. Temiz kalın, temiz yaşayın ve temiz ölün. İyi anılmak, örnek gösterilmek ölümünüzü ve yaşamınızı anlamlı kılar. Bu cümlelerimi başka bir ünlü düşünür olan Alexis Carrel’ın şu sözleriyle destekliyor ve başka bir aforizmaya geçiyorum;
” Bir insanın hayatı onun karakteridir. ”
5- Franz Kafka
” Eğer okuduğumuz bir kitap bizi kafamıza vurulan bir darbe gibi sarsmıyorsa niye okumaya zahmet edelim ki? ”
Boş okumak, her kitap illaki size hitap etmek zorunda değil, popüler olduğu için, size bir şey katmayacağını düşünseniz bile okumaya çalıştığınız kitaplar zaman kaybıdır. ” Zaman en değerli mühim yemek. ” der çok sevdiğim bir sanatçı, onu boşa harcamayın. Başka bir bakış açısı ile yaklaşacak olursam olaya, ki bu daha doğru bir yaklaşım olacak bu aforizma için, okuduğunuzu anlayın, bir cümle size çok şey katabilir. Üstün körü okumaya çalıştığınız o satırlarda belki hayatınıza yön verecek şifreler gizli olabilir. Doğru veya yanlış bile olsa anlayarak okuyun, anlamanın doğrusu ve yanlışı olsa da illaki size bir şey katar, onu görmezden gelmeyin.
Vakit ayırıp okuduğunuz için teşekkür ederim, dünyanın içinde olduğu şu zor günlerde evde geçirdiğim boş vakitlerimi bu aforizmaları okuyup yorumlayarak değerlendirdim ve sizlerle paylaşmak istedim. Gerekmedikçe dışarı çıkmaktan kaçının, boş vakitlerinizi, okuyarak, yeni şeyler öğrenerek, yeni hobiler edinerek geçirmeniz krizi ufak da olsa bir fırsata çevirmenizi sağlayacaktır. Ayrıca en yukarıda bahsettiğim üzere sosyal medya hesaplarımı şu şekilde belirtebilirim;
Bana instagram üzerinden ulaşmak isterseniz arama bölümüne ” mucahitserinn ” yazarak, twitter üzerinden ulaşmak isterseniz arama bölümüne ” @micocum ” yazarak beni bulabilir, soru ve görüşleriniz veya tartışmak istediğiniz aforizmayı bana iletebilirsiniz. Kendinize iyi bakın ve çevrenize duyarlı olun, görüşmek üzere.
” Seni deli ediyorsa sil, silemeyeceğin biri yok yeri gelince. ”
“Her şey sizinle alakalı olmak zorunda değil ” diye bağırıp dağıttım masayı, sandalyeler boştu. Sonra sağır bir ruh oturdu ruhumun üzerine, duyamadım dünyanın sesini, sandalyeler boştu. Sağır kalktı ruhumdan kalbime dokunarak, kör oturdu, karardı dünya göremedim, sandalyeler boş olmayabilirdi ama sessizdi. Kör kalktı aklıma dokunarak, vicdanıma yapıştı öz ruhum, sandalyeler hâlâ boştu. ” Her şey sizin yüzünüzden ” diye bağırıp boş boş baktım sandalyelere, sonra dilsiz oturdu vicdan yoksunu olan kibirinizin yiyip bitirmeye çalıştığı bedenime, vicdanıma dokundu, sustum, sandalyeler doldu, herkes bir köşesine tutundu masanın, kalkmadı dilsiz, kesilmedi sesiniz, ” Beni sizler delirttiniz ” diye bağırmak istedim, sandalyeler tek tek boşaldı, sonra dilsiz kalktı üzerimden dudaklarına dokunarak, ben kaldım, masa ve sandalyeler… Sağırın dokunduğu kalp bir daha duyar mı? Körün dokunduğu akıl bir daha görür mü? Dilsizin dokunduğu dudaktan bir söz daha çıkar mı olmayan vicdanınıza? Delinin elinden kuyuya atılmış taştan ibaret bedenim, ipimle beraber, sağır, kör ve dilsiz.
” Kendime verdiğim sözler var ya? Yerin dibine batsın sırayla. ”
Kadavralar mahallinde sessizliğe büründüm,
Yüzümü yasladığım duvar, bahçedeki kayın…
Üstüne toprak attığım yıllar hesaba çekiyor
İki çift laf edecekmişim,
Acem diyarında kurtla kuzu ağzımdan çıkacaklara kulak kesmiş,
Ben ise ikindi vakti stor perdenin zincirine asacağım şiirin üryan bir mısrasında can vermeye çalışıyorum.
Se(n)si(m)ne borcummuş,
Şiirden borç mu olur?
Hem düğümlemedin mi en güzel mısraları
Okşamadın mı hasretin buz dağını ekseriyetle sen?
Ben ben yanını tamamladım
Sen sen yanınla nemsin? Neredesin?
Toprağından toplamayı garipsiyorum kelimeleri,
Kurutuyorum nazını,
En kötüsü kurtuluyorum bu şiirin sazlı sözlü aşk eğlencesinden.
İki çift laf edecekmişim, bak sen…
Ben dövdüğüm dizlerimde papatyaları, çöl masallarını seviyorum.
Burnumda zifiri ölü kokusu,
Ve sen perdeye asılmak için dilden geriye kadavra sayıyorsun,
Mısralar yitiyor yaşın bir artarken,
Bu şiir ölü kokuyor.
Bir şey söylemeliyim, herkes bekliyor;
” Bu perde penceresiz “
Nefret bünyesinde, kinin gölgesinde ve aşktan uzak.
” Yine hangi düşün kumarı bu yırtılan delik deşik. ”
Zaman nasıl da tatlı, şehvetinden ağma olup geçmişine esir ruhlara sahip bedenler taşıyoruz sanki insan olarak yükümüz ağır değilmiş gibi. Ömür harap düşüncelerle donatılmış bir masa, herkes kendi damak tadına uygun düşünceyi aşılıyor ruhuna, herkes azımsanacak ölçüde delirmekle meşgul, herkes herkesten bitap düşmüş kimse vicdanına efendi değil. İşitiyorum, kin gönenmiş o her lahza umut dağıtan gülüşler, eziyetin bini bir para… İnsanlar ifrit suretine bürünmüş mutluluk fakirleri, dünya onları yönlendiren sahte bir şeytan, zihnimde kalıplaşmış düşünceleri değiştiremiyorum, herkes karanlık ve herkes artık azımsanmayacak kadar kötü. Sevgi dil ucuyla sarf ediliyor, nefret ağız dolusu, kuru gürültüden ibaret masumiyet koktuğunu zannettiğiniz seslenişler, herkes kendi için dilenirken dünya çığırından çıkıyor, boğuyor dakikalar pişmanlıkların zehirli gölgesinde ve zaman bir kez daha imzasını atıyor kaderlerimize. Ve ben, özgür sandığım ruhumu yalan yıkıntılarının tozundan sıyırıp çektim, kelimelerimi bir şizofrenin gözünden topladım, kör ile yatan şaşı kalkar misali aranızda dolanmaktan dilimdeki ayıbın siyahına karıştım. İnsanların gülümsemelere ihtiyacı var fakat gamzelerinde taşıyorlar kibrin albastısını, her gülüş bir parça daha şeytani iken kalbimizdeki iyiliği muhafaza etme hedefi rotasından sapıyor, kayboluyoruz. Bir melek bekliyoruz kurtulmak için Rabbin insafından, ne masum gelmiştik oysa, masum gidemeyeceğiz.
” Sizi seveni üzün! Düzene uyun. “
Ve işte tamamladım döngümü, bahar bitti. Şimdi kucak açtı zaman, koşup sarılmam gerekli geleceğin ne getireceğini bilmediğim bilinmezine, bir rüzgar gibi gelip geçen geçmişime sarılmak aynı tadı vermiyor artık. Hem buralar kaybettiklerimle doldu taştı, rüyalar karıştı, akılsız başım daha bir yalnızlaştı, adı olmasın dediğin ne varsa geçmişime kayıtlı artık. Hem ne güzel göçmüştüm, ucuz bir kafeste içimde kalan birkaç duyguyla sükûta doğmuştum, bana adımı söylediler nefret ettim, nefret ettim kendi adımı duymaktan. Kısa olan mesafeler lastik gibi uzadı durdu adımı duyduktan sonra, koruyup kolladığım ne varsa kolumu kırdı, sönük sesli kadının bile sesi açıldı ve avazı çıktığı kadar bağırdı sessiz kalması gerektiği ne varsa. Makul kaderimden kaçamadım kelebeğin kanatlarından tutup. Sonra 23 yıllık bir şiir okudum karıştırdı kafamı, karanlık kayboldu belki ama kıştan kalma bir güneş ısıtamadı içimdeki hesaplaşmanın soğuk sonuçlarını. Kolay kararlar aldım ve delirdim, kendi yarattığım ülkede bu ülkenin kafiye kralı benim dedim, bunu yalnızca kendime söyledim çünkü kimse yoktu etrafta. Kör kütük deliydim işte, kurgusal karakterler hayal edip kalın kafama sokmaya çalıştığım bu dünyaya da alışamadım. Anlayacağınız kendime bile söz geciremedim ve kaldım köprüde. Önce kendime kırıldım sonra kapalı kaygılar sahiplendim kenarda kalmışlarla, bir de kiralik kâtip tuttum ve aşık olduğum kıvırcık kadını anlattım, yazdı. Birbirininin kopyası olan kayıplar yaşadım durdum, kopya kayıplar adını verdiğim bir kumbaraya yazıp yazıp attım kayıpları, en azından kayıplarım kaybolmadı. Sonuçta kader kararıydı kayıplar, acıydı fakat kokulu kalemlerle yazdım yine de öyle attım kumbaraya çünkü insan bazen kayıplarını bile açıp okumak istiyor.Velhasıl kasımı da kaybettim, korkak adımlarla koşmaya başladığım günü dün gibi hatırlıyorum, soluğu bir kılıf dükkanında alıp üzerime korku kılıfları geçirdim ve öyle dolandım yıllarca. Ben korkağın tekiyim ama deli cesaretim de vardır hani, kulaklarımı kapattım atladım kâbus kapanının içine ve işte orada kaybettim bir daha bulamayacağım çıkışın yolunu.Bende çoğu konu kararsız kalır ya da ben bir karar bağlamak istemem. O yüzden koşup sarılmam gerekli geleceğin ne getireceğini bilmediğim bilinmezine. Metin başlıklarımın başına gelen en güzel kelimelerdin ve sadece bunu bir kez daha söylemek istedim.
” Yaşlanan birgün bugün. Bavulu topluyor ve son vedası tıpkı dün gibi, köşeye çekilip
ağlıyor, bense yarına penceremden bakma gafletindeyim. “
Hiçbir kalabalık kuru değildi, yağmur gibi yalan yağıyor üzerimize. Hem kim yağdırıyor bu yalanları? Ben mi? Yalanlıyorum, ben tek bir damla yalan söylemedim desem yalan olur değil mi? Tenime yalan değdikçe çamurlaştım. Zaten zor geliyordu temiz kalmak, şimdi bataklık gibi bir şey oldu yaşamaya çalışmak. Hangi insanın kalbine dokunsam bir iz bırakıyorum, leke. Sadece ben miyim kirlenen, kirleten? Ellerinizi çırpsanız bin yalan dökülür ayaklarınıza doğru, masum değilim ama kibirle de yıkamadım tenimi. Çamurlaşan vücudunuzu kapladığınız kibirlerden nefret dağılıyor sokaklara, nefret soluyoruz her nefeste, her nefeste biraz daha leke bırakıyoruz bu dünyanın kalbine. Oysa dünyada güzel şeyler de var, sadece bakmayı bilmiyoruz. O kadar kör, o kadar sağırız ki görmüyoruz, duymuyoruz. Güzelliklerin üzerinde toz taneleri, yalanlıyoruz bütün güzellikleri ve uzayıp giden çamur deryasında kayboluyor her şey. Hem kim yazıyor bu yalanları? Ben mi? Yalanlıyorum, yakamı silksem boynumdan bir iki cümle düşer kağıtlara çamurlaşan, yazdıklarıma yalan bulaşsın istemem. Çünkü bilirim, bilirim okundukça bir kalbe dokunabileceğimi, o kalp lekelensin istemem. Bu dünyadan şikayetçiyiz, hepimizin ağzında farklı farklı sorunlar, sıkıştık mı ” Yalan dünya ” diyerek öteliyoruz bu dünyayı. Çamurdan bir dünya, peki ya temiz olan bizler miyiz? Hadi bir yalan daha söyleyeyim, bir kez daha çamurlaşalım, sıkışıp kalalım ve yalanlayalım bu dünyayı ne dersin? ” Ben temizim ” diyebilir misin? Ben diyemem ama senin yalanında nefret soluyup boğulabilirim bu dünyanın herhangi bir sokağında, hadi beni yalanla.
” Dayanamam yalanlarına dünya, yine bana kalırım. ”
TUT YÜREĞİMDEN USTAM
Ustam!
Aklım firarda.
Gözbebeklerimde müebbet hüzün,
Dilimde ay kesiği bir yara,
Düşüm kırık dökük,
Umudumun boynu bükük,
Bir öksüzün omuzlarında sükut.
Yüreğim sana emanet sıkı tut.
Tut ki; kancık pusulara düşmesin.
Bir hain kurşunu gelip deşmesin…
Ustam!
Ne zaman o senin bildiğin zaman,
Ne sevda gördüğün masallardaki.
Eskiden,
Halı tezgahında dokunurdu aşklar,
Nakış nakış, körpe kız ellerinde.
Mendillere yazılırdı isimler,
Yüreklere kazılırdı gizlice.
Sevdalılar asil ve de yürekli
Sevdalar, kavgalar iki kişilik.
Oysa şimdi;
Çorak gönüllere ekiliyor sevdalar seher vakitlerinde.
Meşru sevdalardan,
Gayrı meşru acılar doğuyor kundaklara,
Günahkar gecelerden…
Beni herkes sevdaya asi sanır,
Oysa aşk, beni nerde görse tanır,
Hasret tanır,
Zulüm tanır,
Ölüm tanır,
Yüzüm yüzümden utanır….
Yorgunum ustam;
Ne katıksız somun isterim senden,
Ne bir tas su,
Ne taş yastıkta bir gece uykusu.
Var gücünle asıl sükunetime,
Çığlığım kopsun,
Uzat ellerini güneşe dokun,
Uyandır uykusundan,
Tut yüreğimden ustam tut,
Tut beni, sür güne…
– Serkan Uçar
Tuncel Kurtiz’i saygı ve rahmetle anıyoruz.
“kaybetmedim kendimi,kaybetmedim kimseyi, kimse de bende kaybolmak istemedi, beni anlıyorsun değil mi doktor? ” Evet, evet evet bu satırlar bana ait ve bu satırları yazarken kaybedeceğimi hiç düşünmedim kontrolümü, şimdi sence devam etmek mi gerekir öldürmeye satırlarda doktor? Her çıkmazda hayatımdan çıkarmam gerekenler listesini yazıp koydun önüme, şimdi sırası değil mi? Bu mürekkepli lanet sadece yazanın kalbine damlamıyor elbet ama bir tek beni öldürüyor, oysa yazdıklarımda beni anlatmadım hiçbir zaman. Her yazıda kenardan bir yabancı gibi okudum başkalarının hayatlarındaki rolümü, oysa hepsini ben yazdım doktor, ben yazdım ve yazdıkça saklandım yazılarımda. Kendi yazılarımın bile başrolünde değildim, bak doktor bunda bile herkes seni merak ediyor beni değil ama adını vermeyeceğim, seni de öldürmekten çekiniyorum satırlarda, anlıyorsun doktor, beni anlıyorsun. Söz vermiştim, sana hiçbir zaman ” Sen haklıydın ” cümlesini kurmayacağıma, sen masadan gülen gözlerle geleceğimi yaşarken zihninin derinliklerinde, ben inatla, aşkla savundum sevdiklerimi. Hiç çıkmayacaktım yazdıklarımın arkasından, kaybetmekten korkuyordum doktor, korkuyordum. Beni öldürdüler doktor, şimdi ben kokuyor kelimeler, ölü kokuyor. Kaybettim işte, sen haklıydın tamam! Tamam doktor haklıydın, artık saklanmıyorum yazdıklarımın arkasında, bilakis tam önündeyim yazıklarımın ve öfkem beyin damarlarımda akan zehirli bir kan gibi, aklından geçenler tek tek ölüyor doktor, ölü kokuyor kelimeler. Yorgun hissediyorum, öldürmekten, ölmekten, söz vermekten yoruldum, belki bu ölüm iyi gelir yaşatmaya çalıştıklarımın yorgunluklarına ne dersin? Bu son doktor, artık ne sevdiklerimi öldürürüm satırlarda ne de seni anar yazarım, bitti doktor, bitti, kaybettim, so ve be.
” Sakladım benim için beni bana, hatırlatır zor zamanda beni bana diye ”
Bir insan satırlarda unutulur mu? Kelimeler arasında öldürebilir mi sizce? Ben bahse varım, yapılamaz diyen varsa buyursun çıksın karşıma, hayatımı ortaya koyuyorum. Unutulur, öldürülür ve kelimelerin öldürdüğü insan bir daha satırlarda doğamaz. Beynim yumruk şeklini almış kalbime işkence yapıyor yıllardır, her darbede dağılmak değil benimkisi, zaten paramparça olanı ufalamak. İnsan sevince çocukça seviyor, aşk salıncağı üzerinde sonsuza kadar sallanabileceğini düşünüyor, düşmek aklının ucundan geçmiyor çünkü kalbinin içindeki sevgi ,gerçek dünyanın acımasız yüzünün önüne geçmiş bir gülüşle bütün acılardan koruyabileceğine inandırıyor. Demirler de pas tutar, demirler de kırılır tıpkı kalplerin de pas tutup kırılabileceği gibi, düşünemiyor insan sevince düşebileceğini ve düşünce anlıyor bir insanı satırlarda unutabileceğini, kalbinde öldürebileceğini. Teslim oluyorum, ben bir cinayet işledim bu satırların arasında, bir insanı satırlarda unuttum, kelimeler arasında öldürdüm onu. Ellerim titremedi yazarken, gözümü kırpmadım ve merhamet bedenimden defolup gitti az önce. Arkasından koşmayacağım merhametimin, defolup gitsin! Gitsin çünkü bu benim ilk cinayetim ve aynı kişiyi defalarca unutup kelimeler arasında öldüreceğim. Pişman olmayacağım, bir kerelik pişman olma hakkına sahiptim bu dünyada onu da yıllar önce severek tükettim. Eskiden konu sen olunca satırlar papatyalar açardı, şimdi ölü kokuyor kelimeler. Bu satırlarda artık diken bile yetişmez.
” Bu limana demir atan herkes ölür, yemin ederim mezara girer ertesi gün. ”
ANNA
Biz her şeye, esirgeyen ve bağışlayan, çokça esirgeyen ve çokça bağışlayan, hep esirgeyen ve hep bağışlayan Rabbin adıyla başlayan adamlarız Anna.
Büyücülerin, haramilerin, borsacıların, reklamcıların, korsanların, işgalcilerin, bankacıların elinden kurtulmamız da bundan.
Sanayi devriminde bile, karanlık, rutubetli, çok bağırışlı, çok nefessiz, çok sabahsız, çok aşksız, çok çiçeksiz, çok neşesiz, çok kitapsız bir fabrikada hayatta kaldık sırf bu yüzden.
Piyasaların hınçla dolu iniş çıkışlarına kalbimiz dayanıyor bir şekilde. Kalbimiz derken, ilk gençliğimiz, sakalımız, bir kasetiniki yüzüne de ardarda kaydedip dinlediğimiz şarkımız diyorum aslında.
İşte böyle yaşıyoruz ve yaşamak da sana dair uzayıp giden bir özleme dönüşüyor.
İnsaf et Anna!
Gidelim buradan.
Senin masumiyetini, bilgelik zamanlarından kalma sırları, dünyanın bütün sabahlarını yanımıza alıp da gidelim.
Hesap etmeden, haritaya bakmadan gidelim.
Ölelim diyecektim az kalsın. Ölmeyelim. Hiç ölmeyelim Anna.
Sarılalım diyecektim az kalsın. İçimden böyle şeyler de geçiyor işte. Sarılalım, dudakların…
Tamam sustum.
Gitmek istemezsen bir şiir miktarı kadar otursak diyorum. Şiir kalsın istersen, sadece otursak. Oturmasan da olur benimle, sadece ellerimi tut. Ellerimi tutma dilersen sadece yüzüme bak. Yüzüme bak ama Anna, yüzüme bak. Gözlerime bak, gözlerimin içine bak.
Gözlerim biraz karanlık. İçinde cenkler, ayinler, kesik damarlar, kapıları yumruklayışlar, cipralexler, Turgutlar, Edipler, Sezailer, siyahlar, beyazlar, uykusuzluklar, bitmeyen başağrıları, bildirilerin öfkesi, duvarlara uzun dalmışlıklar var.
Gözlerim biraz yorgun. İçinde bekleyişler, bekleyişler, bekleyişler, bekleyişler, bekleyişler, bekleyişler…
Bekleyişler Anna. Köylü çocukların parasız yatılı sonuçları mesela. Nişanlısı askerde kızlar, kızı ölüm orucundaki baba, babası tersanede oğul, oğlu şizofren anne.
Hepsini sayamam gerçi, utançlarım da var. Ama geçecek hepsi, geçecek. Şifalı gözlerin her şeyi iyi edecek.
Gözlerimin içine bakmaktan korkma Anna.
Sen adımını attığın andan itibaren Hira dinginliğine dönüşecek ortalık.
Tanrı bizimle de konuşur belki.
– Tarık Tufan
Bir son var, nefes kadar hissedilen, nefes kadar yakın. Yeni bir başlangıç, anne karnına geri dönme ihtimali kadar uzak. İnsan defalarca ölebilir, defalarca doğabilir yeniden, peki ya ölüm ile yaşam arasında araftaysa? Bir tek ben düşünüyor olamam değil mi? İnsan, yenilenebilir bir enerji gibi geri dönüşebilir mi? Üç tıp insan profili, geriye dönmek isteyen, ileriye gitmek isteyen, olduğu yerden kıpırdamaya korkan. Bazen dizlerimi dövüyorum olduğum yerde korkarak, ne yeniden doğmak cazip, ne de son bulmak için vakit tamam. Tamam, tamam tamam.
” Olur ya da olmaz arasında gidip gelip bocalama, akışına bırak. “
Karanlık, nerede olduğunu bilememek, zaman, hangi zaman? Çıkış aramamak, nasıl göründüğünün hiçte önemli olmadığı bir sessizlikte hastalandı düşüncelerim. Kendime kızdığım dakikalar bedenimde bir yara, oysa zaman iyileştiriyor bütün dertleri kederleri. Zamanı bilmiyorum, bilmediğim bir şeyi yanlış kullanıyorum, yaralanıyorum, karanlığım faydalanıyor bundan ve düşüncelerim mikrop kapıyor, hastalanıyorum. Sanrılardan öğrendiğim bir şey var, yalnızlığı huzur olarak görmek insanı sadece delirtiyor. Bir insana güvenmek bu kadar zor olmamalı, kolay olmamalı bir insan yüzünden bütün insanlığı suçlayabilmek. Ben hep suçluyorum evet, insanlar cani, insanlar bencil, insanlar… İnsanlar, kendilerini tanrılaştırıyor. Ve ne yazık ki dünyanın kendi etrafında döndüğüne inanan mahluklar , bu dünyadan büyük keyif alıyor. Onların hiçbir şey umrunda değil, gördüklerimizi görmüyorlar, duyduklarımızı duymuyorlar. Bir sosyal lanete kapılmış, duyarlı gözükmeye çalışan ( aslında kibirli ve bencil ) iletişim konusunda yeterince pasif, ahlâklarını ayaklar altına almış ” Ben özgürüm! ” nidalarıyla dolanıyorlar özgürlükten bi’ haber. Özgürlük kendini üstün görmek değildir, özgürlük bencillik duygusu barındırmaz. Ben neden böyle değilim, acaba ben mi yanlış yapıyorum diye diye karanlıkta buldum kendimi. Zamanı bilmiyorum, belki de utanıyorumdur insan olmaktan, neden bu karanlıktayım? Belki de sanrılar yüzünden değil, insanlar yüzünden delirdim. Ben affetmek istemiyorum insanları, hayır. Hayır ama inanmak istiyorum hâlâ yüreğinde ahlâk ve merhamet duygusu bulunan insanların olduğuna, zamanı bulmak istiyorum, onu doğru kullanmak istiyorum, sarmak istiyorum tepeden tırnağa bütün zamanı. Çıkış bulmak istiyorum, en çok da akıllanmak ve artık sessiz kalmak istemiyorum. Çelişkili de olsa güvenmek istiyorum insanlara. Belki bir şiir olurum ve affederim insanları bi’ gün, kim bilir? Ben böyle konuşurum, konuşurum konuşmazsam karanlıkta kalırım. Kendime kızarım, yaralarım, zamanı bulamam. İyileşmek istiyorum, bir daha yaralanmamak üzere ve kendime kızmak istemiyorum bir daha. Zamanı tutmak istiyorum, doğru kullanmak istiyorum dakikaları, bulmak istiyorum çıkış kapısını, oradan çıkmak ve ardıma bakmamak istiyorum. Aydınlığım, bütün kararlarım gökkuşağı gibi rengarenk olsun istiyorum, göğe yükselmek ve bir daha düşmemek istiyorum yeryüzüne.
Çok sevdiğim bir alıntı eklemek istiyorum. ” İnsanlar, insanların içinde, insana hasret yaşarlar ” – Özdemir Asaf.
ÇOCUKSUN SEN 1-2
1
Dünyanın dışına atılmış bir adımdın sen
Ömrümüzse karşılıksız sorulardı hepsi bu
Şu samanyolu hani avuçlarından dökülen
Kum taneleri var ya onlardan birindeyim
Yeni bir yolculuğa çıkıyorum kar yağıyor
Bir aşk tipiye tutuluyor daha ilk dönemeçte
Çocuksun sen sesindeki tipiye tutulduğum
Dönüşen ve suya dönüşen sorular soruyorsun
Sesin bir çağlayan olup dolduruyor uçurumlarımı
Kötü bir anlatıcıyım oysa ben ve ne zaman
Birisi adres sorsa önce silaha davranıyorum
Kekemeyim en az kasabalı aşklar kadar mahçup
Ve üzgün kentler arıyorum ayrılıklar için
Bir yanlışlığım bu dünyada en az senin kadar
Ve sen kendi küllerini savuruyorsun dağa taşa
Bir daha doğmamak için doğmak diyorsun
Ölümlülerin işi bir de mutlu olanların
Onların hep bir öyküsü olur ve yaşarlar
Bırakıp gidemezler alıştıkları ne varsa
Çocuksun sen her ayrılıkta imlası bozulan
Susan bir çocuktan daha büyük bir tehdit
Ne olabilir, sorumun karşılığını bilmiyor kimse
Kötü bir anlatıcıyım oysa ben ve ne zaman
Bir kaza olsa adı aşk oluyor artık
Aşksa dünyanın çoktan unuttuğu bir tansık
Seni bekliyorum orda, o kirlenen ütopyada
Kirpiklerime düşüyorsun bir çiy damlası olarak
Yumuyorum gözlerimi gözkapaklarımın içindesin
Sonsuz bir uykuya dalıyorum sonra ve sen
Hiç büyümüyorsun artık iyi ki büyümüyorsun
Adınla başlıyorum her şiire ve her mısrada
Esirgeyensin bağışlayansın, biad ediyorum.
Çocuksun sen ve bu dünya sana göre değil
2
Çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüm
Bir çiçeğe tutundum düşerken, ordayım hâlâ
Sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı
Nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle
Zaman benim işte, nesneleşiyor tüm anlar
Dursam ölürüm paramparça olur dünya
Çocuksun sen sesinin çağlayanına düştüğüm
Uçurum diyordun bir aşk uçurum özlemidir
Bırakıyorum öyleyse kendimi sesinin boşluğuna
Tutunabileceğim tüm umutları görmiyeyim için
Gözlerimi bağlıyorum geceyi mendil yaparak
(Gözlerim bir yerlerde daha bağlanmıştı, bunu
Unutmuyorum unutmuyorum unutmuyorum hiç)
Bir rüzgâr esse ellerin fesleğen kokuyor
Kırlangıçlar konuyor alnına akşamüstleri
Bu yüzden bir kanat sesiyim yamaçlarda
Üzgün bir erguvan ağacıyla konuşuyorum
Ayrılığın zorlaştığı yerdeyim ve dalgınlığım
Bir mülteci hüznüne dönüyor artık bu kentte
Çocuksun sen alnına kırlangıçlar konan
Bir bulutun peşine takılıp gittiğimiz yer
Okyanus diyelim istersen ya da sen söyle
Batık bir gemiyim orda, seni bekliyorum
Upuzun bir sessizliğim fırtınalar patlarken
Gövdem köle tacirlerinin barut yanıkları içinde
Ve gittikçe acıtıyor yaralarımı tuzlu su
Çocuksun sen, büyümek yakışmazdı hiç
Gülüşünün kokusuyla yeşerdi bu elma ağacı
(Soluğunun elma kokması bundandı belki)
Bir elma kokusuna tutundum düşerken
Sallanıp durmaktayım bir saatin sarkacı
Nasıl gidip geliyor gidip geliyorsa öyle
Çocuksun sen, çocuğumsun.
Ahmet Telli
Anlamlandıramıyorum rüyalarımı, birbirine giriyor düşüncelerim ayıramıyorum, tutup kolumdan çekemiyorum bu karmaşanın içinden kendimi, bir sonuca varamıyorum yalan yanlış, doğru zaten şaşmış hayatımda ve sen bu anlam karmaşası içerisinde bir belirsizlik gibi duruyorsun soluklandığım ağaç diplerinde. Yapraklardan mektuplar dökülüyor gönlüme, her birinde bir başka sen buluyorum, susuz, cansız ve kurak. İçimde ölen mektuplardan söz ediyorum, sana hiç ulaşamamış, pulu hiç hasar görmemiş mektuplar ölüyor içimde. Bir mektup varamıyorsa sahibine, yine de sahipsiz sayılır mı? Okumasan da olur, sana ulaşamasa da, aslında bir bakış atsan yeniden canlandırmaya yeter üzerimdeki ölü toprağını, fidan fidan aşk ekerim gönlüme, ağaçlar büyütürüm bakışınla. Her ağaç bembeyaz sayfalara dönüşür bir sonbahar zamanı ve ben yine sana olan sevdamı yazarım mektuplara, tertemiz. Ne sana olan hislerimi bastırabilmek mümkün ne de adını bir daha hiç söylememeye yemin etmek. Hem bir anda söylenmez senin adın, bir anda yazılmaz mektuplara, ağırlığı vardır, hissetmek gereklidir kalemden düşürmeden satırlara. Adının içinde gizlenen çocuk koşturmacasını, anne ürkekliğini mesela, harflerinden oluşan baharın cennet rayihasını diyorum, adınla nefes alan bir delikanlının zarifliğini benden başkası anlayabilir mi? Yazabilir mi böyle ince düşünüp sık severek? Bırak cevapsız kalsın sorular, bakmasan da olur istersen, susuz, cansız ve kurak kalsan da ne değişir ki sevgimden? Benim harflerim hep sana çıkıyor sana ulaşamasa bile yazdıklarım, içimde ölse bile mektuplar. Ya da kimse anlamasın benim senden ne anlamaya çalıştığımı, karmakarışık kalsam, hiç çözülmesem de olur. Ben yine soluklanırım o ağaçların diplerinde, yine mektuplar yağar gönlüme. Belki de bir mektup olurum puluna el değmemiş ve sana hiç ulaşamamış. Rüyalarda karışırız.
” Haydi artık gidelim bu kapıdan. Işık söndü, ayaz bastı gönlüm. ”
“Telgrafın tellerini kurşunlamalı”
Öyle değildi bu türkü bilirim
Bir de içime
-Her istasyonda duran sonra tekrar yürüyen-
Bir posta katarı gibi simsiyah dumanlar dökerek
Bazan gelmesi beklenen bazan ansızın çıkagelen
Haberler bilirim mektuplar bilirim.
Gamdan dağlar kurmalıyım
Kayaları kelimeler olan
Kırk ikindi saymalıyım
Kırk gün hüzün boşaltan omuzlarıma saçlarıma
Saçlarının akışını anar anmaz omuzlarından
Baştan ayağa ıslanmalıyım
Gam dağlarına çıkıp naralar atmalıyım.
İçimde kaynayan bir mahşer var
Bu mahşer birde annelerinin kalbinde kaynar
Çünkü onlar yün örerken pencere önlerinde
Ya da çamaşır sererken bahçelerinde
Birden alıverirler kara haberini
Okul dönüşü bir trafik kazasında
Can veren oğullarının.
Bir de gencecik aşıkların yüreklerini bilirim
Bir dolmuşta yorgun şoförler için bestelenmiş
Bir şarkıdan bir kelime düşüverince içlerine
Karanlık sokaklarına dalarak şehirlerin
Beton apartmanların sağır duvarlarını yumruklayan
Ya da melal denizi parkların ıssız yerlerinde
Örneğin Hint Okyanusu gibi derin
İsyanın kapkara sularına dalan.
Nice akşamlar bilirim ki
Karanlığını
Bir millet hastanesinde
Dokuz kişilik kadınlar koğuşu koridorunda
Başını kalorifer borularına gömmüş
Beyaz giysilerinden uykular dökülen tabiplerden
Haber sormaya korkan
Genç kızların yüreğinden almıştır.
Bir de baharlar bilirim
Apartman odalarında büyüyen çocukların bilmediği bilemeyeceği
Anadolu bozkırlarında
İstanbul’dan çıkıp Diyarbekir’e doğru
Tekerleri yamalı asfaltları bir ağustos susuzluğu ile içen
Cesur otobüs pencerelerinden
Bilinçsiz bir baş kayması ile görülen
Evrensel kadınların iki büklüm çapa yaptıkları tarla kenarlarında
Çıplak ayakları yumuşak topraklara batmış ırgat çocuklarının
Bir ellerinde bayat bir ekmeği kemirirken
Diğer ellerinde sarkan yemyeşil bir soğanla gelen.
Yazlar bilirim memleketime özgü
Yiğit köy delikanlılarının
İncir çekirdeği meselelerle birbirlerini kurşunladıkları
Birinin ölü dudaklarından sızan kan daha kurumadan
Üstüne cehennem güneşlerde göğermiş mor sinekler konup kalkan
Diğeri kan ter içinde yayla yollarında
Mavzerinin demirini alnına dayamış
Yüreği susuzluktan bunalan
İçinden mahpushane çeşmeleri akan
Ansızın parlayan keklikleri jandarma baskını sanıp
Apansız silahına davranan
Nice delikanlıların figüranlık yaptığı
Yazlar bilirim memleketime özgü
Güzler bilirim ülkeme dair
Karşılıksız kalmış bir sevda gibi gelir
Kalakalmış bir kıyıda melül ve tenha
Kalbim gibi
Kaybolmuş daracık ceplerinde elleri
Titreyen kenar mahalle çocukları
Bir sıcak somun için, yalın kat bir don için
Dökülürler bulvarlara yapraklar gibi.
Kadınlar bilirim ülkeme ait
Yürekleri Akdeniz gibi geniş, soluğu Afrika gibi sıcak
Göğüsleri Çukurova gibi münbit
Dağ gibi otururlar evlerinde
Limanlar gemileri nasıl beklerse
Öyle beklerler erkeklerini
Yaslandın mı çınar gibidir onlar sardın mı umut gibi.
İsyan şiirleri bilirim sonra
Kelimeler ki tank gibi geçer adamın yüreğinden
Harfler harp düzeni almıştır mısralarında
Kimi bir vurguncuyu gece rüyasında yakalamıştır
Kimi bir soygun sofrasında ışıklı sofralarda
Hırsızın gırtlağına tıkanmıştır.
Müslüman yürekler bilirim daha
Kızdı mı cehennem kesilir sevdi mi cennet
Eller bilirim haşin hoyrat mert
Alınlar görmüşüm ki vatanımın coğrafyasıdır
Her kırışığı sorulacak bir hesabı
Her çizgisi tarihten bir yaprağı anlatır.
Bütün bunların üstüne
Hepsinin üstüne sevda sözleri söylemeliyim
Vatanım milletim tüm insanlar kardeşlerim
Sonra sen gelmelisin dilimin ucuna adın gelmeli
Adın kurtuluştur ama söylememeliyim. Can kuşum, umudum, canım sevgilim.
Adil Erdem Bayazıt
Okumaktan, dinlemekten keyif aldığınız şiirleri yorum olarak bırakabilirsiniz. İnsan bazen yazmak yerine okumaktan, dinlemekten daha çok keyif alıyor, gözlerinizi kapatın ve şiirde kaybolun. Çok şey bulacaksınız, keyifli dinlemeler.
Yazmak, ne zaman kendimi çıkmazda hissetsem yeni bir kapı açıyor bana. Kimse bilmez, uzun yollardan geçtim, dağların şahitliğine gerek yok! Yazdıklarım anlatır okumasını bile taşradan, bakmayı bilene anlatır denizler ne çok susuz kaldığımı sırılsıklamken. Kan deli akar ya, elbet olmuştur günahım. Kimdeyse ahım gelsin okusun gözlerimden gecelerimin gazabını, gecelerim çekilmez, alsın kurtarsın beni koymasın bana, koymasın vicdanımla baş başa. Aklım başımda değil, akılsızdır ya başım kalem eksik olmaz elimden, kendime yeni bir kapı açar dururum. Şimdi çıkış kapılarımın hepsi bir labirent gibi birbirine bağlanıyor sanki, ne yazsam, ne okusam aynı kapıda buluyorum kendimi. Hangi cümle ile anlatabilirim kendi içimde dört döndüğümü? Yere göğe sığdıramadığım ruhumu kendi labirentimden dışarı çıkaramazken, hangi cümlede anlatayım şimdi tutuklu kaldığımı gecelerde. Nedensizim, bir sonuca ulaşmak aklı olmayan başla mümkün değil. Kimdeyse ahım gelsin okusun gözlerimden sıkışıp kaldığımı gecelerde, ya da alsın gitsin ahını koymasın bana, koymasın beni kapalı kapılar ardında vicdanımla baş başa. Yürümeyi özledim güneş değerken tenime, koşmayı özledim yakalayamayacağım kuşların peşinden. Yeni bir kapı açmayı özledim, kurtulmak için kendimden ve kendimi hapsettiğim gecelerden.
” Ah be kadın, dertletin tam ortasındayım.”
Ah be kadın, yakınlarım yakamı bırakmıyor, uzaklara ulaşamıyorum, dünyaya karışamıyorum yeniden. Bir güneş doğuşuna kavuşma adını koyamıyorum, geceler çalıyor cümlelerimi, geceler uzuyor, geceler bitmiyor, eksik kalıyor yazdıklarım kavuşamıyor bakışlarının adabına. Oysaki bakışların özgürlük, bakışların kendimi sakladığım bir hasretin gölgesi. Şimdi bu şehrin iki yakasından tutup sallamak istiyorum dünyayı, karışamıyorum dünyaya yeniden. Ah be kadın, huzurun kıyısından hiç geçmemiş ayaklarına dünya yükü bağlamış hala gülümsüyorsun, zifiri ak eylemişsin de aydınlatıyorsun sallamak istediğim dünyayı. Bıraksalar ulaşırım uzaklara, sana,bana ki karışmasam da olur bu dünyaya. Bir güneş doğuşu bizim adımızla can bulur, geceler uslanır, geceler kısalır, geceler biter, yazdıklarım bakışlarının adabında tamamlanır. Çekip almaz mıydım ayaklarındaki yükü? Gülümsemende can bulmaz mıydım? Aydınlığında kaybolmaz mıydım? Durdurmaz mıydım dünyayı? Ah be kadın, ah be adamım işte, nerede çıkmaz oradayım, nerede açmaz orada solanım ben.
” Sonra gülümsedin, alıp götürdün yağmurlara. ”
Anlatamamaktan yoruldum, anlatsam anlayacak onlarca insan varken susmak zorunda kalmak çok güç. İnsanlıktan çıkmadan peşimi bırakmayacak düşüncelere sahibim, bilinçaltım hiperaktif çocuklar gibi sürekli bir oyun, sürükleyici rüyalar, sonu gelmeyen göz yanılmaları, hiç rahat bırakmıyor. Bir gün yalnız kalacağım ama korkum yalnız kalmak değil, son nefesim boğazıma takılı kalmasın, korkum arkamda kırık kalpler bırakmak. Kimseyi kırmak istemem, ben kimim ki birini kırayım? Sahi ben kimim? Ne zamandır kendimde değilim ? Uzun zamandır kendime değilim. Önümde uzun kuyruklar var, ben olmak isteyen benden bihaber ruhlar sıraya geçmiş bedenimde canlanmak için, bu dünyada kendim olmak bile güç. Kendime gelmeden başkalarına koşmaya çalışmaktan oluyor bütün bunlar, biliyorum. Ah be çocuk, hiç mi önemsemedin kendimi? Kendini kaybetmeye değer miydi hiç? Ah be çocuk, kimseyi kaybetmedin doğru, kimse de sende kaybolmak istemedi. Çünkü uzun zamandır kendinde değilsin, kendini kaybettin. Ah be çocuk…
” Cennetten➡️ Cehenneme ”
Aşk, bugüne kadar tatmış olduğum en güzel duygu. Aşk yazdığım diğer duyguların hepsini içinde bulundurmakta. Hepsinden biraz var ama en çok özlem duygusu. Sevmek ve aşık olmak ayrı hisler, herkesi sevebilirsiniz ama herkese aşık olamazsınız. Ben bir defa aşık oldum sanırdım hep veya bir defa aşık olunur, öyle değilmiş. Bir kişiye defalarca aşık olabiliyormuş insan, bugünlerde yeni anlıyorum. Aşık olduğumu hiç gizlemedim, insan neden gizli gizli nefes almaya çalışsın ki? Öylesine güçlü, öylesine sıkı nefes alıyorum ki gören dünyada nefes alan tek canlı benim olduğumu zanneder. Herkesin aşkını dile getirme biçimi vardır, uzatmayacağım, ben hep yazdım. Yıllardır istisnasız her yazımda aşık olduğum insandan feyz alarak satırlara döktüm hislerimi, öfkelendim, kin tuttum, kaybetmekten korktum, en çok onu özledim ve dönüp dolaşıp yine ona aşık oldum. Karşısına geçip hislerimi ona anlatamayacağımdan değil, onun yalnızken yazdıklarımı okuduğunda aslında hiçte yalnız olmadığını, yazdıklarımın hep onunla birlikte hareket ettiğini, bedenen olmasa bile kalben hep onunla olduğumu hissettirme şeklim bu oldu yıllarca. Her zaman yanında olamayabiliyor insan, söylediklerinizide her zaman hatırlayamaya biliyor. Bugün kendimle hesaplaşırken şunu farkettim, ben aşık olmaktan korkardım hep, birine bağlı yaşamaktan korkardım. Olurda aşık olurum diye başım hep yere paralel gezer, kimsenin yüzüne bakmaya cesaret edemezdim. Ne kadar safmışım, ne kadar temiz. Aynı saflıkta seviyorum şimdi, aynı saflıkta yazıyorum cümlelerimi. Dolandırmadan nefes alıyorum, düpedüz aşığım işte. Aşkı hiç kısa yaşamadım o yüzden kusura bakmayın kısa yazmayacağım. Söylemek istediklerim var, kendime sormak istediklerim, bu hesaplaşma bu şekilde bitmemeli. Yanlış bir insana aşık olmak geri kalan hayatınızı mahvedebilir, çok sordum kendime acaba aşık olduğum insan ne denli doğru? Açıkcası bilmiyorum. Aklım ve kalbim kıyasıya savaşır bu sorunun cevabı için ama en doğru cevabı yıllar verir, meraklıyım, sabredebilirim fakat bazen yanlış kararlar da sevilebilir. Bizim hiç beraber çekildiğimiz fotoğrafımız olmadı, pek anımız da olduğu söylenemez ama dolu dolu yaşadığımız dakikalar var, her saniyesini ezbere bildiğim dolu dolu dakikalar. İyi ki fotoğrafımız yok dediğim zamanlar oluyor, duyduğum bu saf duyguyu bir fotoğraf karesine sığdırmak yerine saniyelerin kıymetini ne de güzel bilmişiz diyorum, fotoğraflar da eskir fakat kalpteki anılar hep baki. Sarılırken bir yandan ne kadar vaktimiz kaldı diye saati kontrol etmek çok çocukça değil mi? Yanından ayrılırken mutlaka gökyüzüne bakıp onun haberi olmadan onu yıldızlara emanet etmek ve dönüp son bir kez daha bakıp yeniden aşık olmak sanki ilk defa aşık olurmuşcasına. Yanlış yaptığımı, bu denli bağlanmamam gerektiğini ve hatta akıl sağlığımın bu duygu yüzünden alt-üst olduğunu söyleyenler bile oldu. Sustum hep çünkü biliyorum ki ben hiç kolay aşık olmadım, kolay vazgeçemem. Şimdi konuşma zamanı, yok öyle susmak falan özür dilerim. Sizlere neden vazgeçmediğimi veya ne kadar çok aşık olduğumu anlatmayacağım ama şunu söyleyebilirim, papatyaların koparılması papatyaları öldürmez. Karanlık bir odanın ortasında bir mumla aydınlatamaya çalıştığım aynanın önünden kalkıp ışığı açma vakti, hesaplamaşmanın ise son satırları. Beş duygu bir insan’ın aşkını sabırla okuduğunuz için teşekkür ederim. Artık sana bir kez daha aşığım.
” İçime nefes gibi dolmalısın. ”
Özlem, hüzünle en sıkı dost olan duygu. İnsan özlemeye ihtiyaç duyuyor. Her şeyi özleyebilir insan, insanları, şehirleri, eski eşyalarını, yarına bıraktığı kitapları hatta yarıda bıraktığı hayatları. Ben de özlüyorum, vazgeçtiklerimi, hiç sahip olamadıklarımı, bir yerde sabit kalmayı bile özlüyorum. Öfke, kin, korku ve aşk duyguları bitebilir bir gün ama özlem insanın hayatında hep var olacak bir duygu, özlem hep olacak. Söyledim, bu kendimle bir iç hesaplaşma ve kendime en çok neyi özlediğimi soracak olursam cevabım ne olurdu diye düşünüp duruyorum günlerce, her şey o kadar değerli ve özel ki… Bir seçim yapmak zor. Özlüyorum işte her şeyi bir seçim yapmadan, karşımdaki insanı sınava tabii tutmadan güvenmeyi, hesap kitap yapmadan kaybolmayı, sorgusuz sualsiz işlediğim günahları bile özlüyorum. Değişiyorum ve değiştikçe bir önceki günümü mumla arar oldum, duygularımı da kaybetmemek adına satırlara yazıyorum işte, o kadar da duygusuz değilim anlayacağınız. Özlemek çok güzel, insan her istediği şeye her an ulaşabilseydi şayet, özlem duygusu hiç olur muydu insanda? Belki garip gelecek sizlere ama ben bazen özlemeyi bile özlüyorum. Eskiden lafı dolandırdıkça dolandırır anlamını kaybedene kadar geveler dururdum satırlarda, şimdi anlamını yitiren o cümleler gibi dolanıp duruyorum, ben bir anlama sahip olmayı da özlüyorum. Sözün kısası, beş duygu bir insan’ın özlemini okudunuz, artık sizleri de özlüyorum.
” Dünya saçmalaştı, garipsememeye başladım.”
Korku,anlam veremediğim bir diğer duygu. İnsan neden birinden, bir şeyden korkar ki? Ben çok şeyden korkuyorum, onların korkusuyla nefes alıyorum, belki de onların korkusuyla insan olduğumu hatırlıyor, insanlığıma geri dönüyorum. Ben kaybetmekten, kaybolmaktan korkarım, korkak biriyimdir ve bunu dile getirmekten çekinmem hiç. Neden gizleme ihtiyacı duyayım ki? Beni zayıf mı gösterir yoksa? Korkağım işte, asıl zayıflık korktuğunu gizlemek değil midir? Elimden gelse korktuğum kalabalıklar içerisinde herkesi yolundan çevirip ” Sizden korkuyorum,ben büyük bir korkağım.” Derdim. Bazen yazdıklarımdan da korkuyorum, korktuğum cümleler,kaçtığım hikayeler, gözlerimi kapattığım olaylar ve kulaklarımı tıkadığım sesler var. Duygularımı yumuşatıcı ile yıkayıp ruhumun üzerine geçirmişim sanki, biraz naifim, biraz narin ve çokça kırılganım. Kendimi koruma iç güdüsüyle hareket etmeyi bırakalı bir hayli vakit geçti, vakit hiç durmadı ki zaten, hep geçti, çok geçti ve bazı şeyler hiç geçmedi. Değişemedim, belki de değiştiremedim kendimi bilmiyorum. Hiç yüksek hayaller peşine düşmedim mesela, yükseklikten korkarım, bazen hayallerde de. Yanıt bulamamaktan, cevapsız kalmaktan korkarım ama daha çok sormaktan. Soğumaktan korkarım sevdiklerimden, çünkü biliyorum bir kez soğursam bir daha ısınmam. Korkularımla gülebiliyorum, oldukça neşeli görünmeye çalışırım ve korktuğumu hiç saklamam. Beş duygu bir insan’ın korku seansı hakkında bilgi sahibi oldunuz, son olarak bir şeyi daha bilmenizi istiyorum, artık sizden korkmuyorum.
” Dön, git; geriye bakma! Sil aklındaki yalanları. “
Kin, nefret ve öfkenin alt dalı gibi. Bir insan neden kin tutar? Hiç anlamış değilim. Ben de kin tutuyorum, öfkem derin ve kinim acımasız hayaller kurduruyor. Söyledim, öfke ile kin benzer duygular, ikisini birbirinden ayıran nokta ise kinimi kontrol altında tutabiliyorum. Çoğu duyguyu yoğun yaşıyorum ama bazılarının illa bir nedene bağlı olmasına gerek duymuyorum ve kinim o duygulardan birisi. Öfkemi yalnız yaşıyorum ama kinim kalabalıklar arasında nefes alıyor. İstediğim zaman, istediğim yerde, istediğim şekilde intikam alıyorum kin beslediklerimden. Bazen balkonda kahve içerken, bazen metroda şarkı dinlerken, deniz kıyısında veya bir parkta, boş bir bankta, hayali intikamlar, hayali bir yaşam. Delirir miyim? Bilmiyorum ama ne yalan söyleyeyim bundan keyif alıyorum. Kinim bile etkisiz, kinim bile saf. İnsanlara gerçekten zarar vermekten kaçmak için akıl oyunlarında kaybolup gidiyorum. Kinim öfkemin yancısı ve ben kendi dünyamın en büyük yalancısıyım, yabancıyım kendime. Sessizlik, soluduğum en lezzetli nefes, kinimi orada saklıyor ve her hayali intikamda biraz daha yaşlanıyorum. Kaç yaşındayım bilmiyorum, kaç intikam aldım hayali, kaç şehir dolaştım saymadım. Bildiğim şey kimseye isteyerek zarar vermedim, buna kendim dahil değil. Beş duygu bir insan’ın kin seansında nefes aldınız, artık size kin beslemiyorum.
” Çiçekleri ezenler hep vardır ama onların varlığına alışma. ”
İnsan, garip varlık. İçinde onlarca duyguyu barındırabilen, onlarla yaşayabilen bir canlı. Bu duygular saymakla bitmez, kimisi mutlu eder, kimisi o mutluluğu zehir. Duygular yoğunlaştıkça insan rahatlamak için kendi ile yüzleşmelidir, insan her zaman kendisi ile yüzleşemez. Doğru zaman ve kendini rahat hissettiği doğru bir mekan gereklidir, aksi takdirde sonuç hep bir olumsuz. Bünyemde barındırdığım onlarca duygu var, bugünlerde yoğun yaşıyorum duygularımı ve kendim ile yüzleşmek için harika bir zaman. Mekana gelince, karanlık, oldukça karanlık, bir mum ile aydınlatmaya çalıştığım ayna önünde kendime bakıyorum. Öfke, öfkem, benim öfkem epey tutarsız, bazen neye, kime, neden öfkelendiğimi bile hatırlamıyorum. Hatırladığım tek şey soğuk bir ses, kulaklarımda, zihnimde, bedenimde. Öfkem durulduğunda o kadar sakin, o kadar tepkisizim ki… Sanki o şiddete meyilli, kaba ve asabi insan ben değilim. Kendimi tanıyorum, bazen şiddete meyilli, kaba ve asabi bir insan olabiliyorum evet, öfkeme karşı hiç savaş kaybetmedim çünkü hiç savaşmadım onunla. Öfkeliyim kendimden korkuyorum, öfkeliyim çünkü bazen bütün insanlardan insan olduklarını unuttukları için nefret ediyorum. Öfkeliyim çünkü kendi öfkeme bile söz geçiremiyorum. Onlarca çözüm yolu varken ben kendime rahatlamak için kalemlerle iyi dostluklar kurmayı şeçtim, hiç pişman olmadım ki onlarda beni hiç pişman etmedi. Dedim ya, insan onlarca duyguyu içinde yaşayabilir, hepsinden biraz bulundurur bünyesinde, kimisi kalple beslenen duygular, kimisi beyinde gizlenen. Ama elbet birkaçı daha fazladır insanda. Benim bünyemde beş duygu daha ağır basıyor, öfke, kin, korku, özlem ve aşk. Hepsi iç içe, hepsinden biraz daha fazla var. Öfkemden söz etmiştim, her ne kadar şiddete meyilli, kaba ve asabi olsamda ben öfkemi hep yalnızlığımda yaşadım. Belki sessiz değildim ama kimseye de duyurmadım sesimi. Beş duygu, bir insan’ın öfke seansına şahit oldunuz, artık size öfkeli değilim.
” Hiç bir benden emin değilim. “
Bu yaşadığım şeyin adı acı değil, gurur değil, umutsuzluk, yalnızlık değil, yalnızlığı perdesiz pencereler önünde saatlerce seyrettiğim boş sokaklardan tanıyorum, adı yok, kime, neyi danışacağımı, kimden akıl alacağımı bilmiyorum. Herkesin gözlerine aşina bir karaktere sahip olmak pek iç açıcı değil, onlar beni kalabalıkların içerisinde hikayesi en ilginç adam olarak tanıyor, bense yalnızken sıradanlığımdan şikayetçi tavırlarla çok çekilmez bir adam olduğumu savunarak adını bilmediğim bu duygunun arasında sıkışıp kalıyorum. Bu bedenin bana ait olmadığına yemin edebilirim ama şahit bulamam, gözlerimden korkuyorum, gökyüzünden korkuyorum, perdesiz yaşamaya o kadar alışmışım ki ne insanlardan saklayacak düşüncelere sahibim ne de saklanmaya ihtiyacım var. Çünkü korku denilen his insanın doğumundan itibaren ölümüne kadar devam ediyor, her gece bir yenisiyle daha tanışıyorum, yüzleştikçe çoğalıyor, çoğaldıkça ucuzluyor, ucuz korkularla yüz göz olup gözlerimden korkuyorum, gökyüzünden korkuyorum. Bir insan kendi kendine nasıl çelme takabilir ki? Anlamıyorum, anlamak adına bir çaba da sarfettiğim söylenemez ama düşünüyorum, çok düşünüyorum, rüyalarıma giriyor düşündüklerim ve düşündüklerimden düşüyorum, rüyalarımdan düşüyorum her sabah. Sonrası, adını bilmediğim bu duyguyla beraber kapalı kapılar ardında, sessizliğin tam ortasında, perdesiz pencerelerin önünde boş sokakları izleyerek, çok çekilmez bir adam olduğumu düşünmekle geçiyor. Tutunabileceğim o kadar çok şey varken, oynadığım bu akıl oyununun doğurabileceği zihinsel travmaları hiçe saymak trajikomik değil mi? Sonumu tanımıyorum ama biliyorum, sonu bu defa hiçte ucuz olmayacak.
” Her suçumda hazretlerimdin, yalvarır oldum.
En son hâlim bir zavallıydı, şimdiki bene beni sorar oldum vallah ”
Üst üste yığılı kağıtların arasından yarım kalan şiiri bulup tamamlama vakti şimdi,
eylül bitmeden eylülün tadına
bir kez daha varmalı.
Dünya çakır keyif dönerken
yüzümü hep sana doğru çeviriyor,
belli belirsiz hislerimin sonu
hep bir burhana bağlanıyor ve sen çıkıyorsun karşıma belli belirsiz.
Dünya döndükçe mi devam eder bu belirsizlik? Eylül bitmeden
bir bahara bağlayamaz mıyız bu buhranı?
Bir sabahtan, bir bahara, birden atlasak olmaz mı seninle?
Ya da bir geceden sükûta
doğsak da hiç konuşmasak bu buhrandan.
Eylülü bitirmeden
bu nüshada tamamlanmalı ve
biz aşkın tadına bir kez daha varmalıyız.
Yollar, bana yeni bir hikaye çiziyor sanki. Sence gitmek mi gerekli doktor? Bir bahar daha kalmamı istiyorsun değil mi? Bahar umuttur, bahar unutturur değil mi her şeyi? Yeni hüzünler istemiyorum, bir güzü daha hüzünlerle yüz göz olarak geçirmeye niyetim yok. Sanki hiç bilmiyorsun gibi davranmayı bırak, ufacık bir damladan nem kapar düşüncelerim, aklımı üşüttüğüm yetmiyormuş gibi yakıp kül ettiğim onlarca hikayem var, sonu hastalıklı. Tedavisi yeni bir hikaye, yeni bir yol ama kesin çözüm değil, niyetim kalmak hiç değil, kalmak güzel değil, gitmek de öyle ama yeni bir hikaye? Deniz havası hep iyi gelir derler, lodos yüzüne vurdu mu alır götürür hüzünleri gözlerinden, sahil boyu yürüdüğüm kaldırımlar şahit, ne hüzünler döktüm gözlerimden bir bilsen. Bırakıyorum kendimi yola, alıp götürsün beni, yeni bir hikaye çizsin sesim çıkmaz. Biraz cesarete ihtiyacım var esaretimden yırtılıp kopmak için, biraz umut toplamam lazım sahil kenarlarından, yeni bir şehrin kalabalığına karışmaya, yeni bir adam olup nefes almaya ihtiyacım var. Beni bu güz affet doktor, belki başka bir güz, sonu hastalıklı biten bir hikayede karşılaşırız ama bu güz olmaz, benim bu güz gitmem lazım, belki bahar olup yeniden gelirim. Her şeyim hazır, bir kaç çocukluk anısı, bir-iki kitap, yarım kalan şiirlerimi de aldım yanıma, belki yeni hikayemde tamamlarım. Ön yargılarım burada kalsın, gururu da bıraktım doktor, gurur bana göre değil. Belki rezil olurum, olsun ama karşıma çıkan her yol, her yeni bir hikaye çizdiğinde onda tamamlanıyor. O benim hikayemin eksik yanı ve benim yeni hikayemde ona ihtiyacım var doktor. Benim ona inanmaya, tam olmaya, tamamlanmaya ihtiyacım var. Ben tek başıma güzden başka bir şey değilim, benim onunla bahar olmaya ihtiyacım var. İkimizde kış kadar katıyız, kış kadar inatçı ama yan yana bahar kadar sıcağız.
” Gel, kurtar beni bu azaptan. ”
Hiç duymadığım sesinin rengini ezbere biliyorum sanki. Her gece kulaklarımda yankılanan bir melodi gibi, teslim oluyorum huzuruna ama bu teslimiyet güçlü ve özgür hissettiriyor bana kendimi. Birbirimizin dünyasından uzağız, fakında değiliz kaderin planlarından, aynı gecede, aynı kitaptan, aynı cümleleri okuduğumuzu ve o cümleden aynı hayalleri kurduğumuzu bir gün birbirimize anlatıp kahkahalar atacağız. İkimizde yorgunuz, kalabalıkların içinde, insanların süslü hayatlarında birer süs eşyası gibi ihtişamlı gözüksek bile yalnız kaldığımızda gökyüzünden istediğimiz o huzur birbirimizin gözlerinde. Ben kim olduğunu, kim olduğumu bilmiyorum. Henüz karşılaşmadık, o gün geldiğinde, bana adını söyle. Hikayemizin bir adı olsun, kaderin planları bir defalık da olsa bizim lehimize işlesin, zaman bizim için aksın, o kitabı beraber okuyalım ve aynı cümlede, aynı hayalleri haykıralım gökyüzüne. Ben kim olduğunu, kim olduğumu henüz bilmiyorum, bana adını söyle, gel ve bana adımı söyle.
” Kız en güzel, en hafif giysisini giymiş, oğlan renkli bir dünya boyamış. ”
Okuduğum her masalı imrenerek hayal etmişimdir. Belki bir gün ben de bir masal yazabilirim düşüncesini aklımdan çıkaramıyorum bir türlü. Masal yazmak kolay iş değil, önce kahraman yaratmak lazım ve sonra onları yaşatmak. Benim kahramanlarım genelde erken ölür, iç karartır ölüm, heves götürür, sel getirir gözlerden. Pes etmek nedir bilmiyorum belki, kahraman üstüne kahraman yaratsam da, fazla yaşatabilmişliğim olmadı. Kahramanlar ölür ise masallar biter, sen ne kadar bitsin istemesen de devam ettiremezsin masalı. O masal bazen bir kuş olur kanatlanır uçar, bazen deniz olur dalga dalga alır götürür kahramanlarını birer birer. Benim kanadım kırık, yüzme de bimiyorum. Ne uçan kuşun arkasından uçabildim ne de dalgalarla boğuşabilecek cesaretim olmadı. Ve bu yüzden benim gökyüzüm kızıl, kıyılarımsa ceset dolu. Masallara inanırım ama asla bir masal yazamam.
Kader kısa mesafelere bayılır, fazla söz sahibi olmandan çekinir çünkü kaderi degistirebilirsin ve bu onun hiç hoşuna gitmez. Şimdilik başaramadım ama bir gün belki.
” Bu acıyı ben seçtim. “
Umuda koşan bir insanın düşünceleri ağaçlara benzermiş, yeşil yapraklara ulaşmak için yara alır, sararır, dökülür ama yine de sabreder. Bugün düşünceleri hicran sarısı, yaprakları dökülmüş bir ağacın bedeninde saklı yalnızlık, sarılmaktan korkma kabuğu sıyrılmış gövdesine, yaralı olan yara açmaz. İnce fikirlerin hastasıyım, tel tel işlenmiş bir hikaye ne kadar da güçlü duruyor. Oralarda, uzaklarda ağaç – yaprak ilişkisine gülümseyen bir çocuk gördüm sanki, çocuğun aklında ince bir fikir, fikrin altında umut, umudun içinde yine yaralı bir ağaç. Bu döngü devam eder, gün gelir yaprak olurum renkten renge, sarı, turuncu, yeşil… Gün gelir ağaç olur sabrederim, vazgeçemem yapraktan. İnsanoğluyum ya , yetinemem ağaç- yaprak olmakla, bana fikir olmak yaraşır. Fikir olmak yaraşır da, umuda bir kere koştum, düşüncelerimin gölgesinde döküldüm, sarardım, yara aldım, sabrettim, tel tel bir hikaye işledim gövdeme, hikayem güçlendi, yeşillerle süslendim, fikrim zikre ulaştı, bir çocuğa bulaştım, gülümsemesi arşı aştı, şaştım kaldım. Şimdi yeniden çocuk olmak mı, yoksa içimdeki yapraklarım altında koruyup kollamak mı? Dedim ya, ince fikirlerin hastasıyım çocuk, bugün düşüncelerim hicran sarısı, yapraklarım dökülmüş, bedenimde saklı yalnızlık, sarılmaktan korkma bana, yaralıyım, yara açmam. Sen gülümsemeye devam et, ben sana bir daha sonbahar yaşatmam.
” Sanki ben bir kobayım da dünya bir deney. Kaçacak bir yerin yok doğu,batı,kuzey,güney. ”
Bazen sanki insanlar bu dünyaya anlaşılabilmek için gelmiş gibi hissediyorum. Herkesin bir fikri var ve bu fikri karşısındaki insana onaylatmaktan zevk alan bir yapısı var. Düşünce serbest, dil bedenden bağımsız, arsız, biçare kulaklara saygısız. Anlaşılabilmek yerine anlayabilmek tarafı daha baskın bir insanım, anlaşılabilmek kaygım olmadı ve bu yüzden çoğu zaman dinleyen insan rolü içerisindeydim. Kaç hayat bir kulağımdan girdi diğerinden çıktı hatırlamıyorum, bunlardan kaçı içimi acıttı, kaçı gülümsememe sebep oldu hatırlayamıyorum. Kendi hayatınızı hiç bir başkasından dinlediğiniz oldu mu? Gözleri doluyor insanın, bazen gurur dolu göz yaşları ile mutluluğa kucak açıp sarılabiliyorsunuz kendinize, bazen nefret edebiliyorsunuz kendinizden. Her zaman iyi şeyler duymaya ihtiyacı olsa da kalbinizin, aç kalabiliyorsunuz. Not defterinde yarım bıraktığı yazılar kadar yarım kalan bir kızın söyleyemediklerinden merhabalar. Bugün tanıdığım birinin sesiyim, bakan benim ama yazdıran o. İnsanların birer sanat eseri olarak görüyor, her birinin içinde farklı hikayeler olduğunu düşünüyor ve ne kadar çok hikayenin içerisinde bulunursa hayatını bir masal gibi yaşayacağını zannediyordu. İnsanlara bazı gerçekleri düpedüz söyleyemiyorsunuz, bir tutam acı gerekli bir de acıyı kaldırabilecek bir kalp. Yanına yaklaşmadan uzaktan izliyorum onu, beni tanısa da bu denli bir gözlemi yapabileceğimi düşünemez diyorum ve izlemeye devam ediyorum. Hikayelerde yer almak istese de herkese ve her şeye yetişme çabasından yorulmuş bir insan olduğunu görebiliyorum, çabasını göz kapaklarının ardında saklıyor, bir o kadar da mütevazı, yaptığı iyiliklerin açığa çıkmasından nasıl da korkuyor bir bilseniz. Bazı cümleler var, bazı cümleler ağır, sanki cümle içerisine beton döküp kalbine fırlatmışlar gibi canı acıyor, okuduğu romanlarda kendisini araması da cabası, ağlıyor, tutamıyor kendini, tutmasında ne gerek var, o ağlıyorsa herkes ağlasın, dünya bile ağlasın, yağmur yağmayan yer kalmasın istiyorum. Sayfalar değiştikçe gülümsemeye çalıştığını gördüm, ıssız bir adaya düşsem onun o anki hissettiği yalnızlığı hissetmezdim sanırım, ruhum bedenden çıkacak gibi oldu, ona doğru koşup yalnızlığından yakalamak istedim ama ben hep geç kalırım. Kitabı masaya bırakıp az ötede duran saksıdan bir papatya kopardı, o an bağırmak istedim ” Heyyyy! Papatyalar ölüyken güzel kokmaz. ” diyemedim, beni görsün istemedim. Eğer seslenseydim erken davranmış olurdum, zira o papatya saçlarının arasında tekrar can buldu. Gökyüzüne baktı ve gülümsedi, yine yeni hayaller kuracak, sonra gelip bana anlatacaktı benim onu izlediğimi bilmeden, kaybolup gidecekti hayalleri anlattıkça ama o bunu asla fark etmeyecekti bile. Çünkü hayalleri pamuk şekerden gibiydi, ne zaman dile getirse eriyip gidiyor. Dünya onun gözünden o kadar merhametli ki, döndüğü için dans eder garibim. O benim hikayemde çok uzun bir süredir var, o benim hikayemde bir masal kahramanı. Onu incitmekten korkuyorum, ölmeden önce ölmesini istemiyorum. Zaten kaderimiz ruhlar yaratılmadan önce yazılmış, bir bedende hayat bulup dünyada gözlerimizi açmışız, gözleri benim gözlerimden önce kapanmasın.
” Bi’ fırlatsam kederimi göğe, düşer eski yerine, göğsüme oturur. ”
Bugün alıştığım ve alışmak zorunda olduğum şeyleri gözden geçirdim, bazen kolay bazen zorla bünyeme enjekte ettiğim ne çok şey varmış meğer. Bir bedende kaç şehir taşıyabilirsin? Geride bıraktığın kaç güne mutlu olabilirsin? Farkında olmadan elde ettiğin alışkanlıklar ne zamandan beri bu kadar sıradan oldu hayatında? Benim kalabalıklar içerisinde yaşamaktan korktuğum ve bu korkunun zihnimde oluşturduğu soğuk nefeslerim var, dans ediyorlar ve çalan müzik kulaklarıma işkenceden ibaret. Bu soğuk nefeslerin ensemde dans edişlerine alışalı bir kuşak geçti, sanki yıllardır içerilerde bir yerlerde benimle yaşamış, tehlike anlarında bozuk sesli bir alarm gibi kahkahalarına şahit olduğum ruhani varlıklarla beraber büyüdüler. İnsanın alışamadığı şeyler de var, kırgınlıklar gibi, alelade yürüdüğüm sokaklar bana yabancı geliyor kırılmışken. Bir insanın sevgisiyle beslenirken aslında bütün insanlığı o insanın ruhuna sığdırmak gibiymiş aşk, onun ile küs isen herkese kırgın, onun sevgisinden uzaksan bütün insanoğlu elini eteğini çekmiş gibi senden. Buna alışamadım, dünyaya gözlerini açtığın anda çizilmiş kaderin sana sunduğu yolları iyi takip etmen gerekiyor, yanlış bir yol ayrımı kendinden nefret ettirebiliyor bazen, sevdiğin insana kavuşmanı sağlayabildiği gibi onu senden alabiliyor da. Sorgu, sual, iç hesaplaşma, kadere haykırış, zamanı geriye alma isteği hiçbir şey ifade etmiyor, kum saatindeki son kum tanesi yere düştüğü an yaşadığın hikayenin sonunda buluyorsun kendini, tersine çevirmek ancak yeni bir hikayenin başlangıcına işaret ama gücün yok. Güçsüz olmayı seviyorum dersem çoğu insan ilk başlarda beni yanlış anlayabilir ama eğer o güçsüzlüğün içerisinde bir hikaye saklı dersem? Şimdi daha doğru anlayabiliyorsunuz beni değil mi? Ensemde dönüp dolaşan danslarda, bedenimde taşıdığım şehirlerde, geride bıraktığım günlerin mutluluğunda, sesi bozuk alarmda, yabancı sokaklarda, takip edemediğim kader yollarında, bütün insanlığı sığdırmaya çalıştığım o insanın ruhunda aşkı tattım, hikayemi yaşadım. Bu güçsüzlük bir vazgeçmişliğin simgesi değil, yaşanmışlığın sembolü. Ve o kum saatini tersine çevirmediğim sürece bu hep böyle kalacak. Bitmiş bir hikayenin arkasından yas tutma sakın ama yaşadıklarına da asla unutma.
” Ben böyle güzel bir hata hiç görmemiştim. ”
Bugün hayat gövdesini gere gere bir gerçeği daha gözlerimin önüne döktü, utana sıkıla topladım ve bunu hiç sevmedim. Oysaki dün hayat bugün ne verdiyse yarın fazlasını alıyor, faizden anlıyor yani. Anlasın, aferin ona, anlasın ki gözlerimin daha görmeye ihtiyacı olan gerçekler var, anlatsın bana. En sevdiğim yanı dobra olması,bir defa geveledigine şahit oldum desem, utanırım. Hayat utandırır, süründürür, iç çektirir, dışa vurdurur içinde taşıdığın öfkeyi çünkü hayat delidir, delirtir fakat sen farkında olmazsın. Uzun uzun kurmak istediğin cümlelerin yerini kısa kısa yaşanmışlıklara devir töreni ile geçiş yaptırır hayat, çıkan gürültüye alkış tutan kalabalıklar arasında bir sen rahatsız olursun bir de sende kalan cümleler. Uzun uzun yazmak isterdim aslında ama hayat bugün bu kadarına izin verdi, yeni bir tören hazırlığı ise tüm hızıyla devam ediyor, ne hoş. Şimdi gel o sevmediğin alkış seslerine katlanmak zorunda kal.
” Her gece buraları terk et diyor bana perdeli sesler ”
Tek başına hiçbir hikaye yaşanmıyor, yalnızlık bir hikaye olarak yazılsa da yaşanmıyor. Biz kelebeğin kanatlarına umut bağladık. Bu yüzden naif, kırılgan ve kısaydı hikayemiz. Yazdığım yalnızlık hikayesi değil, kelebek kadar güzel, kelebek kadar masum, kısa da olsa etkisini kelebeğin ömrü kadar değil de, ömrüm boyunca nefesimde taşıyacağıma inandığım bir hikaye. Mühim olan kelebek etkisi değil, yaşanmış olması. Halen rüyalarımı süsleyen bir dizi mutluluk abidesi, umut vakası. Bir umuda sahip olmak ne büyük zenginlikmiş, ben ne fakir bir insanmışım eskiden. Bir sona bağlanmadan bağlı olduğun duyguların etkisi de kelebek, kelebek öldüğünde etkisi daha da büyük oluyor. Hani gün geçtikçe düşünceler deniz, sorular derya oluyor ya? Gözlerimden kalbime, dudaklarımdan zihnime akıp yer yapmış olaylar içerisinde ıslanmaya devam ediyorum. Hiçbir damladan şikayetçi değilim, kelebekten de. Hem kelebek olmasa kendi dünyamdan çıkıp, koşmazdım peşinden papatya papatya. Nasıl bakarsa öyle görüyor insan ama nasıl düşünürse öyle yaşıyor. Turlar dururdum kendi eksenimde, yörüngemden bir adım atsam depremler, volkanlar patlayacakmış gibi bir korku düşler korkardım. Kördüm, karanlık yaşar, karamsar düşünür, karla karışık yaşardım, soğuk soğuk. Bir kelebek güneş açtırabilir, bir kelebek bahar getirebilirmiş. Ben bahar düşünmeyi gördüm, artık ne kör ne karanlığım. Kelebeğim yok ama etkisi halen nefesimde, sıcak. Korkularım yok, kaygılarım yok. Aksine bir hikayem var, şu an içinde olmasan bile bir zamanlar bu hikayede idin, naif idin, kırılgan idin, kısa idin ama güzel idin, masum idin. Umut şimdi bir rüya kelebek kanatlarından, papatyalardan bir nefes, iyi ki.
” Tüm çiçeklerden güzeldir papatyalar. ”
Uzak durmam gereken şeylerin içine içine doğdum, bu da karşılık beklemeden sevdiğim ne varsa ” Bir gün karşılık bulur mu acaba? ” adlı masum bir soruyu doğurdu. Birçok kez dünyaya geldim, aynı soru, aynı sorun, aynı bekleyiş ve aynı cevapsız kalışlar yaşadım. Rüya gibi fakat değil, rüya içinde rüya, gerçeğin yansıması desem olması pek ihtimal değil. Uç kısımlarını kaçırdığınız bir hayat içerisindeyseniz dikkat dağınıklığına terk edilirsiniz, toparlanması güç bir bilinçaltının götürdükleri, getirdiği acılarla kıyasıya yarışır. Karşılık beklediğimden değil hani, masum soruların delisi oldum, hastalığım buna binaen sevgi dolu fakat bekleyişler gerilim seansları adı altında ürkütüyor, dağıttıkça dağıtıyor. Bu denli bir ikilemin karşısında ağrı kesiciler gündelik ve etkisi bir önceki günden daha etkisiz oluyor, tercih yapmak ise pekte sağlıklı değil. Ben hiç kendimi bir kenara çekilmiş, sessizliğe teslim olmuş bir şekilde kendimle yüzleşirken bulamadım, belki de kendimi hiç bulamadığımdan olabilir diyorum bazen. Yanlış doğru ayırt etmeksizin, korkularımdan köşe bucak kaçmadan, cesurca, büyük bir özveriyle, düşmekten çekinmeden dimdik sarılsaydım keşke kendime, bir tercihte bulunabilirdim belki de. Çoğu kimse kendini yanlış biri olarak görmez, benim safım akıldan yana ama kalbimde büyük bir günahkar taşıyorum. Kendimi yanlış biri olarak düşünüyor ve öyle hissediyorum, kendimden korkuyorum, ayna karşısında bile başım omuzlarıma dönük, omuzlarım ayaklarıma, düşmeye yakınım ve çekiniyorum. Uzak dursaydım dediğim ne varsa içine içine doğdum ve daha büyüyemeden yok oldum ben, bütün naaşım çocuk kokuyor. Bir gün kelebek arkasında koşarken, bir gün salıncaktan düştüğüm zaman, gökyüzünde bir yıldız kayarken, bir gün seni yazdığımda, bir gün beni okuduğumda ama en son aşık olduğumda ölü buldum bazı hislerimi. Keşke kendimi biraz önemli bulsaydım, kendimle konuşsaydım, çözüm bulsaydım, kendime sarılsaydım. Zaman durmadı ilk andan bu satırları yazdığım ana kadar, ben şahit olmadım ve ölene kadar da olmam, artık uzak durmam gereken ne varsa uzak duruyorum, çok öldürdüm, şimdi yaşatma zamanı.
” Kendimle kavgam seninle dargın. Anlaşılmak zordu anlamaksa hepten hayal artık. ”
Bugün 23 yıllık hayat şiirimin 23’üncü satırını tamamlamaya hazırlanırken şiirimin ne denli olduğuna bir göz atmak istedim. Gökyüzü rengini değiştirdiği her dakika sen farkında olmasan bile değişiyor, büyüyorsun. İnsan geride bıraktığı zamanın değerini hep arkasından baktığında anlıyor, cevabını bulamadığım soruları es geçmektense kendi kendine cevaplamak, sorgusuz sualsiz inanmak istedim hep ve öyle yaşadım. Artık sorguluyorum, yine inanmak istiyor ve yine inanıyorum ama sorgusuz sualsiz değil, elle tutulmasa da ufak, gözle görülür bir nedene sarılıyorum inanmadan önce, yanılsam bile sarıldığım o ufak duygunun yokluğunu inkar edemem. 23 yıl önce yazmaya başladığım bu şiirin hiçbir satırını öylesine yazmadım, yaşamadım. Hepsi benim çocukluğum, gençliğim, arkadaşlığım, kardeşliğim, aşklarım vesaire diye uzar gider satır satır. İnsanlardan uzak sade bir yaşam istiyorsanız hep kalabalıkların içine içine düşüyorsunuz,en azından bende böyle oldu. Olsun dedim, yazdım, yaşadım, sarıldım, kazandım, sevindim, kaybettim, üzüldüm, kin tuttum, öfkeden kudurdum, saldırdım, yaralandım ama şikayetçi olmadım. Çünkü her ne yaşamış olursan ol yaşamak güzel, bir şiir olmak güzel. Aklımdan ne geçerse dilimden o fırladı benim hep ama bazen kalpten kaleme giden yollar sıkışık, parmak uçlarımda cümleler trafiği, kalabalık nefesimi kesiyor, yazılmıyor bazı kelimeler, sessiz kaldıkça misafirlikten terfi edip ev sahibine dönüşen onlarca kelime var içimde, olsun diyorum olsun başka şeylerden bahsederiz. Satırlarımı ayırmadım hiç, hepsini özenle yazmış olsam da bazılarının değeri alt üst, bazılarının değeri zirve yaptı yaşadıkça. Mesela 19’uncu, 20’inci’ 21 ve 22’inci satırlarım rüyalarımda gördüğüm güzel bir hikayenin yansıması olarak geçti satırlara, 18’de psikopat ruhlu bir gencin kalemi vardı, 16’da sessiz bir ergen, 11’de yıldızların güzelliğini keşfetmiş bir çocuk ve bugün 23’ünde…. Dedim ya, bazı kelimeler trafiğe takılı kalıyor, yazılmıyor işte. Bugün hayatıma bir satır daha ekledim, bugün benim doğum günüm, 24’ün ilk harfleri dökülmeye başladı bile satırlara. Bu şiir kaç satır sürer gider bilmem, yaşamadan yazamam ama bir satırı hep eksik, hep yarım kalacak.
” İlelebet de dönmez olsan bil ki yalnız nöbetteyim. ”
Hepinize merhabalar arkadaşlar, son bir aydır içinde bulunduğum bir durumdan bahsetmek istiyorum. Aslında bu durumu burada geçirdiğim 3 yıl içerisinde çok yaşadım, çoğunuzun bildiği gibi yıllarda burada ”Dağınık yaşayan adam ” olarak paylaşımlarda bulundum ve bana ulaşmak isteyen insanlar sosyal medya hesaplarından bu ismi aratarak bana rahatça ulaşabiliyordu. Son 1 yıldır sosyal medya hesaplarımdan bazılarını kapattım, bazılarının da ismini değiştirdim. G-mail üzerinden bana atılan mesajlar, çerez mesajları, reklam mesajları, ve sosyal medya hesaplarımın mesajları arasında kaybolup gidiyor bu yüzden geç görüyorum veya hiç göremiyorum. Ayrıca son bir aydır g mail üzerinden beni takip eden bir çok insan olduğunu fark ettim, böyle bir sıkıntının yaşanmaması için sizlere kullandığım iki sosyal medya hesabımın isimlerini paylaşacağım. Çok fazla mesaj alan bir insan değilim ama attığınız her mesaj veya sormak istediğiniz her soru benim için önemli o yüzden boşa gitmesini istemiyorum. Çok aktif kullanmasam da instagram hesabım ; @mucahitserinn ve daha aktif olduğum twitter hesabım ; @micocum hesaplarından bana ulaşabilir, sormak istediğiniz soruları veya yazmak istediğiniz mesajları bana bu hesaplardan ulaştırabilirsiniz. Kendinize iyi bakın, yeni yazılarda birbirimizi bulmamız dileğiyle hoşça kalın. ( İlla g mail üzerinden ulaşmak isteyen arkadaşlarım bana diger g-mail hesabım olan daginikyasayanadam1905@gmail.com hesabından da ulaşabilirler, orası daha sakin. )
Şarkısız olmaz tabii ki, keyifli dinlemeler. Görüşmek üzere hatırlı dostlarım.
Bazı arkadaşlarım ruhsuz olduğumu, sanki günlük tutuyormuş gibi konuştuğumu, gündelik dertlerin etkisinde bile fazla gereksiz kaldığımı söylüyorlar. Başlarda çok garipsiyordum, ayna karşısında fazla zaman geçirip kendimi gözlemlediğim, hatta notlar alıp dolap kapaklarına astığım bile oluyordu. Aradan yıllar geçti, aynı cümleler farklı arkadaşlar tarafından söylenmeye devam etti ama bu defa garipsemedim, haklı olabilirler. Kafamı kurcalayan sorulara yanıt bulamadım henüz, acaba şiir gibi yaşamak mümkün mü? Geçen zamanda kitapların içinden cümleler toplayarak kendime yeni bir hikaye oluşturmakla uğraşıp durdum. Doğrular kadar yanlışların da altını çizdim, ne köylerden kovuldum, kaç kez kayboldum saymadım hiç. yalanlarla yumuşatılmış kaç gerçek geçti boğazımdan, bazen kendimden bile tiksindim. Uzaklaşmak istedim kitaplardan, hiçbir cümle bana yol olmasın, hiçbir şiire özenmeyeyim, doğru bildiklerimin üzerini çizmeyeyim yalan yanlış. Bu imkansızdı, yapamazdım. Sanki ilk defa imkansızlıkla karşılaşmış gibi acemi bir şekilde koşup sarıldım kitaplarıma, oysa benim hayallerimde imkansızdı, aşık olduklarımda. İnsanın karşısına imkansızlık çıkınca ezbere bildiklerini de unutuyor, dut ile bülbül ilişkisini biraz daha iyi kavradım sanırım. Sen sade hayatının keyfine bak, günlük gibi konuş, gündelik dertlerine kafa yor dedim kendi kendime, bir insanın hayatına bu kadar imkansızlık yeter. Ama ne olursa olsun, insan imkansızlığı bir defa da olsa yaşamalı, en azından elindeki imkanların kendi dünya piyasanda zirve yapıyor, sahip olduklarının değeri arttıkça artıyor. Varsın şiir gibi yaşamları sarıldığım kitaplardan okuyayım, ya hiçbir kitaba sahip olmasaydım? Ya hiç okumasaydım?
” Kendini yalnızlığın kollarıyla avut resmin bana can yoldaşı. ”
Eskiden kağıtlara yağardım ahlak ıslatan gibi, usul usul yağardım ama birikmişler damlardı cümlelere, defterler sırılsıklam. Hissettiğim şey hissizlik değil, adını koyamıyorum ama dalgınlık denebilir sanırım. Karşı bahçedeki horozun vakitsiz ötmesi aklımı karıştırmıyor mesela, kelimelerim kör düğüm olmuyor, zaten bende yan yana getirmekte zorlaniyorum artık. Hep sessizlikten bahsederim, kimsesiz bir hayatın hayallerini bir defa da olsa kurmuş olmalısınız. Kalabalıklaşmaya o kadar alışmışız ki, hiç bir hayali bile yalnız kendi için kuramıyor insan, hayali bile olsa illa birden fazla insan, birden fazla ses düşlemek istiyor. Oturup kendimle münakaşa etmeyi severim, sessizlikten olsa gerek tartışmalar sonucu yalan yanlış da olsa bir sonuca inanmak isterim hep, inanırım da. Aslında her insan bulutlar kadar yumuşacık hayaller kurar ama bir başkasını o hayalle sarmaya çalıştı mı pooooof! Dağılır gider hayaller. Sonrası ahmak ıslatanlar işte, ıslattım defterleri. Pişmanlık yasasına uygun üzüntüler yaşadım, toparladım yüzündeki öfkeli yaşanmışlıkları, bana yön veren nefretime söz geçirmeyi başardım. Kendi kendime uygunladığım karamsar yaptırımların meyvesini topluyorum, yüzüm hep bahar bahçe şimdilerde. Artık yaşamak için değil de, doymak için nefes alıyorum dolu dolu. Hayallerim ise bulutlar kadar naif ve yumuşak, bir gün dağılır mı bilmem. Belki yine ıslatır satırları, belki gökyüzünde suspus filizlenir. Hasat zamanının tatlı telâşesi eşliğinde şarkılar söylüyorum kimseden utanmadan, sancılı bir geçmiş sonucu yeni bir hayat dünya ya getirmek kolay iş değilmiş. Şimdi yeniden yaşamak ve yeniden yaşatmak zamanı delice.
Özür dilerim, özür dilemekten çekindiğim ne kadar an varsa özür dilerim.
” Gelmedi elimden, dökülemedi inan dilimden, susuyorsam bir bildiğimden. “
Kıştan kalma bir var oluş hikâyesi bu dilimdeki, yerli yersiz çığlıklarla doğan panik atak nöbetlerinden geriye kalan korkunun içimde yaşattığı soğukluk ile selamlıyorum yaşanmışlıkları, merhabalar merhabalar. Geçmişe ayna tutmak değil amacım, aynayı kırmak, kurtulmak peşimi bırakmayan sessizlikten, geleceğe umutla bakmak ve gelecekten söz etmek dudaklarım kuruyana kadar. Özlem yersiz bir duygudur fakat içimde o kadar yer etmiş ki benden bir yere gidemiyor, yarattığı kuru kalabalık alev alıyor bir anda. Bir insan gökyüzünden ne isteyebilir ki? Çocukluğum neden benden bu kadar uzak? Düşündükçe ayaklarıma oyuncaklarım takılıyor, ben çocukluğumu istiyorum gökyüzünden. Gerçekleşmesi imkansız isteklere umutla bakmak bile bir parça çocuklaştırıyor ruhumu, oturduğum yerden şımarıyorum gökyüzüne bakarken. Elbet durulacak bu dalgalı şımarık tavırlar, erken vazgeçmelerden pişmanlıklar doğacak zihnimde, sakinleşmek için kurulacak hayal sofralarında tıka basa doyacağım uzakların tadına ve yine kıştan kalma bir özlemin kucağında yaşanmışlıklara merhabalar, merhabalar. Döngü dışına çıkmak için çabalamaktan yoruldum, ve aslında aynı döngü içerisinde dönüp durmaktan da başım dönüyor. Eskiden eskileri eskidikleri için acı tebessümlerle hatırlardım, anladım ki eskiler hiç bitmiyor. İnsanın içindeki güzellikler bile eskiyor zamanla, içimdekiler toz duman, önümü göremiyorum. Bir mevsimi denk getirememek ne acı silkinip temizlenmek için, bir sözle feraha kavuşmak kolay olsa da hep fırtınalara denk geliyor güzel cümleler, sonrası sar başa dönsün merhabalara. Denk gelmek lazım, denk getirmek kaderle, doğru insan, doğru arkadaş ve doğru şiirle.
” İçimde bir his var ki, tanıyamadım inanki. Sanırım yenidir, ah ölsem yeridir. ”
Delirmeye damlıyor zaman, biriktiği havzanın kenarında çare arıyorum. Zamanın kıyısında olsam da hep bir geç kalınmış havası dolanıyor kara bulut misali üzerimde. Bir kez olsun çarkı döndürebilsem, bir kez olsun elimi kolumu bağlayan cümlelerden firar etsem gökyüzüne, zaman senden yana olmasa, ben senin peşinden mutluluğa inanmasam bir daha. Eski püskü bir hayalin rutubetli kokusunu soluyorum yıllardır, içimde eskimeyen tek bir his bile kalmadı. Her şey yıkık dökük, pencere önünde hiç geçmediğin sokakları bir gün geçersin umuduyla seyre dalmak bile keyifli gelmiyor artık. Kapalı algılarım, aynalar hiç samimi değil mesela, uzun yollarda şuursuzca dolaşmanın tadına varamıyorum uzun zamandır. Özgürlüğünü küçülttükçe içindeki çocuğu büyütüyor insan, içimdeki çocuk benden bile yaşlandı. Kendini koruyamayan bir başkasına umut olmamalı, en ufak sallantıda dengeleri değişiyor hayatımın, sessizliğe sığınmaktan başka bir yol bilmiyorum. Seni ancak satırlarda koruyabilirdim, uzaklaşmak korkularla yaşamaktan daha kolay geldi. Şimdilerde korkmamın ne kadar haklı bir his olduğumu izliyorum damlayan zamandan. Umursamıyor gibi davranmak komik bir hale sokuyor beni biliyorum, ama yüzümdeki ciddiyet şüpheye sokar insanı. Benim en cesur davranışım seni yazmak, seni okumak ve bu denli senli bir hayatta senden uzak kalmak. Kolay değil, insan bilmediğini yazamıyor, ne hissettiğini düşünmüyorum çünkü yazıyorum. Unutmayacağım onlarca olay kazıdım beynime, çare arıyorum ama bulamasam da korurum seni satırlarda. Beni yanlış yargıla ama beni yanlış hatırlama.
” Artık çok geç sevmek için beni. ”
Kafiyeler krallığımda sessiz bir gün, ipini koparmış her kelime, dolaşır durur yerli yersiz kulaklarda ama sessizliğimi bozamaz hiçbir cümle. Şehir şehir birikmiş benden dökülenler, bıraktığım anılardan oluşan özlem tufanının şiddeti saçlarımdan izlenircesine dağıtmış her bir telini. Ne zaman tenimde böylesi bir özlem hissetsem mazinin eserlerine dalıyor gözlerim. Çocukluğum yıllanmaya bırakılmış bir şarap gibi değerini arttırıyor her geçen dakika, parmaklarım dudaklarımda bir fotoğraf karesinde kayboluyorum zaman zaman, ve işte o zaman zamandan kaçmıyorum. İnsan yalnız kalmak istediğinde etrafın kalabalığı önemini yitiriyor derler, sessizlik hiç bu kadar anlamlı olmamıştı. Bedenimden uzak şehirlerde ruhumun dolaştığını, hangi kalplerde nefes aldığımı hissedebiliyorum. Benim krallığım parmaklarım kadar minik, kendime söz geçirmeye çalışmaktan başka düşüncem de olmadı hiç. Kibirden uzak kaldığım için uzaklardaki dudaklarda bir dost kelamıyım.
Zor geliyor bu boşvermişlik hissi, omuzlarımda hissederken yılların yorgunluğunu çöküp kaldığım kaldırım taşlarında soluklanıyorum. Nefes nefese kalmışım, ellerimi dizlerimde bağlayıp izlerken gökyüzünü en azından denedim diyebilmenin gururlu yorgunluğu üzerimdeki, şimdi hangi kelime ile anlatmam gerekiyor böyle bir kaybediş hikayesinin teselli fıkrasını? Hangi kelime ile üzerini örtebilirim gözlerimdeki öfkenin kızıllığını? Oysaki maviler biriktirmiştim kafeslerde, göz göre göre kör taklidi yaptığım yılların ahını kaldıramadı kafesler, kaybettim mavileri, küstüler. Renk renk dolaştım dünyada, siyah üzerime yakışmazdı ama beyazı da yakıştıramadım bir türlü tenime, kirli değilim fakat temiz kalmak da kolay değil. Bir yerlerde ucunu kaçırıyorum birleştirirken doğruları, bir yapbozun yanlış yapılması gibi doğru hisleri yanlış insanlarda doğru kabul ederken aslında hiçte masum değilim, biliyorum. Mavi biriktirdim hep ama ben yeşile aşığım, şimdi kaybettiğim mavilerin yerinde iyi ki yeşil yok demek teselli fıkrasının giriş cümlesinden başka bir şey değil. Trajikomik geçiyor zaman, bazen tadı damağımı yakıyor fakat ben kahkahalar atıyorum, bunları yaşamış olmamam diye geçiriyorum içimden ve hemen arkası şikayet sessizliği gibi dudaklarımı kilitliyor insanlara karşı. Boşver diyorum ama izlerken gökyüzünü bu his içerimde eskimeyen yaraların üzerinde dans ediyor, aslında hissetmiyorum, hissetmiş gibi yapmak insanlığımı hatırlatıyor bana, bundan vazgeçemiyorum. Zamanlama hatası var dünyamda, ya çok hızlı dönüyor yetişemiyorum hayatıma ya da hep bir adım gerisinde doğruların yerini karıştırmakla suçlu gözüküyorum ayna karşısında kendime. Ne acelesi var ki dünyanın? Diyorum, diyorum ama yine de başımı önümde buluyorum. Benim bir suçum var mıydı? Denedim, denedim yetişemedim. Tam tur dönsün dünya durmasın, doğruları zaten karıştırdım, zamanla ben de karmakarışık bir hal aldım, ne en sevdiklerim tanıyabildi beni, ne de ben bende benden izler taşıdığıma inanıyorum artık. Sorun değil, zaten insanların kalıplara girmesini de yanlış bulan bir insanım, ben bende olmasam, hiç kimse olsam ne olur? Boşversem ne olur ya da ciddiye alsam bu dünyayı, geçmişi bana geri getirebilir mi? Tek bir şans daha alabilir miyim kaderden yeniden? Ben denedim, ellerimde olmasa bile bir gün aşık olduğum yeşilin kalbinde nefes nefese kalmadan nefes alacağım zamanın gelmesini bekliyorum karmakarışık, bu defa doğru zamanı tutturmadan dudaklarımdan bu kilit kalkmaz. Her şeyden vazgeçebilirim, geçtim de. Kendimden asla, bir gün bu aynalar başı dik bir adamın gülümsemesini yansıtacak, doğrular doğru yerlerinde ben tekrar bende olacağım. Durma dünya dön, daha tutacağım sözlerim var gökyüzünden.
” Savaşmadan, ölemem. ”
Yazmak istediğin şeyi önceden kurgulamak, yazamadan önce onu zihninde yaşamak ve daha sonradan yazıya dökmek. Bu gerçekten emek sarf edilen bir olay, bir çok insan zihninde yaşamaktan sonrasını elde edemiyor. Düşünüyorum da bu güne kadar yazdıklarımı zihnimde yaşamış olmam beni gerçekten öyle duygusal bir havaya sokuyor ki, bunları yazıya dökerken hissettiğim masumluk, başarabilmenin verdiği hissiyat içinde kaybolmak manevi huzur. Kurgulamak ve yazmak benim işim ama zihnimde hep bir başkası başrol oyuncusu oldu. Yazdığım gibi biri olmak beni korkutuyor, pasif duygularla hayatta hiç bir engeli aşamamış bir insanın elindeki kalem değilim ben. Bu yüzden zihnimde canlandırmalar yaparken kendimden fazla uzağım. Belki de hayatımın en güzel dakikalarını bir insanı yazarak geçirdim, zihnimde kaybeden insan rolü o kadar çok sahne aldı ki, ve işte tam da bu yüzden kaybetmeyi kötü bir his olarak algılamıyorum. Fakat yine de kendimi o sahnelerden çok uzaklarda düşünüyorum. Bugünlerde yazmaktan çok okumaktan yanayım, insan kendi yazdığı yerine başkasının yazdığında kendini bulunca daha bir farklı hissediyor. Genelde okuduğum kitaplarda kendime yakın hissettiğim karakteri gerçek hayatta yaşamaya çalışıyorum. Hayatıma biraz renk katıyor diyebilirim, bunu yalnız benim yaptığımı da düşünmüyorum açıkçası, benim gibi yaşayan insanların olduğuna eminim. Bugüne kadar okuduğunuz kitaplardan bir karakteri gerçek dünyada canlandırma fırsatınız olsaydı şayet, hangi karakteri canlandırmak isterdiniz? Şüphesiz Raif efendi derdim ben, Kürk Mantolu Madonna kitabından. Kendime o kadar çok yakın hissettim ki, vazgeçmiş gibi gözüken bir insan ama yaşamının son anına kadar kendi iç dünyasında mücadele edebilen harika bir karakter doğrusu. Sessiz ve kendi halinde dünyada vaktini geçirmeye çalışırken çevresindeki insanlar tarafından alay konusu olabilecek derece saf bir kişilik, zaten bu böyle değil midir? Herkes gibi değilseniz, herkes tarafından dışlanan komik bir karaktere bürünürsünüz. Ben çok yazdım, kurguladım, izledim fakat hiçbir zaman yazdığım gibi birisi olmadım. Şimdilerde düşünüyorum da tek bir kişilik yerine karma bir karakter yaratamaz mıydım acaba kendime? Biraz Mücahit, biraz Raif efendi, biraz Küçük prens, biraz Haydar ergülen, biraz… Diye diye sabaha kadar uzardı aslında. İnsanlardan uzak olunca sanki hissetmiyormuş, hissiz biriymiş gibi hissettiğim ve umutsuzluğa kapıldığım anlar da olmadı değil, belki pes etmeye ramak kalmış, kulaklarımı tıkamış ve gözlerimi kapatmaya hazırlanırken aslında hissiz olmadığımı, ve aslında ne kadar sessiz olursam o kadar hissettiğimi anladım düşüncelerimi, fikirlerimi, yaşantımı. Yazdıklarımdan bahsetmiştim, kurgusal karakterler, var olmayan kişiler ve zihnimde canlanmış onlarca hikaye, onlar aslında benim yaşadığım kötü olayların iyi yaşanmış şekillerinden ibaret. Hepsinde bir parça ben var ama tam bir ben yok, tam bir ben olsaydı kurgusal karakterler can bulmazdı zihnimde öyle değil mi? Boş versene, belki ben de bir başkasının zihninde canlanan kurgusal bir karakterimdir, kim bilir?
” Kuyunun dibinden çalar eski bir şarkı ”
Bir insan bir şarkıyı ne kadar hissedebilir ki? Bir şarkıyı ne kadar benimseyebilir? Veya bir şarkının içinde ne kadar yaşayabilir? Benim aklım almıyor ama oynat bakalım. Bu arada wordpress ailesine katılalı dün tam üç sene oldu, nice yıllara 😌
” Birden duracaksın, soracaksın kendine. Neden bu düzen böyle? ”
Kalmıyor içimde bir nefes, soluğum izin vermiyor daralan hayal dünyamda bir adım atmaya. Sıkışıp kalıyorum yorganımın altında, bir nefes eksik, bir nefes kayıp. Kitaplar arası uzanan köprüler var, sayfadan sayfaya atlayan sesim köprü sonlarında intihardan zevk alır gibi kesiliyor, kitap sonları içimde oluşan hüzne bile isim bulabiliyorum, oysaki benim hâlâ bir ismim yokken garip geliyor bu isimsizin hüzün listesi. Soluk soluğa kapanan gözlerimin acısını korkulu rüyalar takip ediyor, bir rüyada daha ölmeye mecalim yok. Gözler elbet açılır sabaha, rüyadan reankarne olup yeniden doğarım, bir dudak payı hissizlik eşliğinde yalan tebessümler savuvur, yeni bir köprünün üzerinde susarım. Ama kalmıyor bir nefes, yeni bir hayale mecalim, kendime bir isim bulmaya nefesim yok.
” Tahammülüm yok, uzak durmak doğru geliyor. ”
Kendi ayağına dolanan bir insan hayal edin, aslında çaresiz değil ama çaresiz olduğunu düşünmekle aklını yemek üzere. Benden söz ediyorum. Bakış açısı önemlidir, bakış açım değiştikçe kendime olan güvenimi yerle bir etmeye , kendime güvenmemeye başladım. Nereye gittiğimi bilmiyorum, kendimi gördüğüm aynaları paramparça eden ellerim yara içinde, kendimle konuşmadığım her saat nefretimi kovalıyor. Kırdığım aynaların birinde rastladım yüzüme, kanım toplanmış, çanak dolu ama akmıyor gözlerimden. Kendi yakamdan tutup çektim kırık ayna içerisindeki beni, çıkardım oturttum yanıma, nefret içimden çıkmayacak konuşmazsam kendimle, sesim çıkmıyor. Öyle büyük bir kavganın ortasındayım ki yüzüme bile bakmadı, yüzüme bile bakmadım. Anlat dedim, anlat neden? Konuşmaya niyeti yoktu ama konuşmadan vazgeçmeyeceğimi de iyi biliyordu. Bir süre sessiz kaldık, kendimle baş başayım ama yalnız hissediyorum. Sonunda donuk dudaklarından dökülen ” Dar sokaktayız ” cümlesi ile bozdu sessizliğini, hayatımda hiçbir şeye bu kadar dikkatimi vermemiştim, ben konuşuyordum ve yine ben dinliyordum, hayatımda ilk defa kendimi dinliyordum;
– Dar sokaktayız, dünyamı parsellere ayırdılar, bize de bu dar sokaklarda yürümek kaldı. Hep beni suçladın, bir başkasını kırmamak adına kötü sözlenin baş hedefi ben oldum. Bu yüzden hep suratın asık aksi bir adam olarak anıldın yıllarca, kendine küs, kendine kırgın bir adam olmaktan başka ne kaldı kalbinde? Bir şeyler var, biliyorum. Halen gökyüzüne ne zaman baksan onun eksikliğini hissediyorsun yeryüzünde. Başka bir yüze çevirsen gözlerini, bitki örtünün papatyaları solacak, dar sokaklarda sıkışmaktan korkmuyorum, papatyaları öldürmekten korkuyorsun. Çünkü bildiğin bir şey var, papatyalar ölünce güzel kokmaz. Gönlünü bundan mahrum bırakma hissi dar sokaklarda daralmaktan daha korkutucu. Hiçbir zaman normal düşünen bir adam olamadın, her kararında acaba zihninin bir oyunu ile karşı karşıya mı kaldım sorusunu düşünmekten zamanın farkında değilsin, zaman geçiyor, zaman daralıyor bu dar sokakta. Sağlıklı düşünemiyor ve hayatın da sağlıklı ilerlemiyor, bunun farkında mısın? Bilmiyorum, herkes rutin hayatının kavgasında yaşama tutunmaya çalışırken, sen kendini gözden çıkarmış, hayat yerine kendinle kavgalısın. Bir cümleden bin anlam çıkartıp her gün birinde nefes almaya çalışmak hayat değil. Bin anlam bir gün tükenir peki ya sonra? Sonra…
Susturdum kendimi, neden biliyor musun? Çünkü haklıydım, kendime sarılmak istedim ama sarılamadım. Bildiğimi sanıp inandığım çok şey var, onlardan bir tanesi kendimle barışmam gerektiğim. Beni ben yapan değerleri değersiz kıldım değersizlerin yanında, kendimi karşıma alıp savaşıp durdum zihnimin içinde. Kayıp fazla ama bünyem sağlam çıktı. Ben benden vazgeçsem bile kendimi terk etmedim. Bildiğim bir şey daha var kadın, susuyorsam sana karşı, gidiyorsam bir bilinmeze ve kendime inanmaya çalışıyorsam eğer, halen gökyüzüne baktığımda eksikliğini hissediyorsam ama yanında olamayıp uzak duruyorsam, gönlümden geçmediğin anlamına gelmiyor. Susuyorsam bitki örtümden, çünkü papatyalar ölünce güzel kokmaz be kadın. Papatyaları öldürmeyelim.
” Bin misliyim öfkenin ismim yok, kimim acaba? Bilen ses versin. ”
Yersiz kaygılarda bugün, ne bir eksiğim ne bir fazla. Her şey olması gerektiği gibi, boş. Raflarımdan kitaplarım eksiliyor, eski inancım kalmadı şiirlere ama şairlerin hislerine sımsıkı inanıyorum. Şiir yazamasam da şair gibi sevebiliyorum, dilde kafiye olan gönülde şiir olmaz mı zaten? Bir satır sonuna seni koyup cümleyi öyle bitirsem, sana olan sevgim sonsuzluğa erişebilir mi bir şiir gibi? Bu gibi kaygılarım var, yerli yersiz cevaplarım. Sonunda seni bulamadığım bir şiirde benim ne işim var? Kaybolurum veya kaybederim kendimi hayallerim gibi. Eskiden satır aralarına sıkıştırmaya çalışıyordum hayallerimi, yazdıklarımda canlanıyordu gönülden istediklerim. Beni çözmek çok zor değildi eskiden, insanın hayali neyse kendisi de odur. Göz göre göre kim olduğumu okuyordun satır satır, şimdilerde gizli kapaklı saklıyorum hayallerimi satırlara. Gönül gözüyle okumayana kapalı hayallerim, kaygılarım. Biraz saklı kalmak lazımmış, öyle söylediler. Kaygı ile inandım ama insanlar bu sonuca varmak için ne gibi yollardan geçtiğimden çok sonuç odaklı, inandım ve bitti. Yeniden başlayalım, yersiz kaygılarda yarın… Kim bilir, belki sevgimde sonsuzluğa erişebilirim. Belki de meçhul olan bir nefes takılır boğazımda, satırın sonuna seni koyamadan son bulmuş olur hikâyem. Dünya bana veda etmeyebilir, ben şiirin sonunu getiremedikten sonra dünyaya veda etsem ne değişir? Sen kayıp olduktan sonra, cümleye başlasam kim bitirir. Yersiz kaygılarda dün…
Dün geçmedi ve geleceğime kaygı yaratıyor, batıyorum.
” Biz hep sustuk, yol almadık. Ve öyle güzel kalmadık. ”
Sensizken kurduğum hayalleri bir kenara bıraktım. Yapamıyorum ,dayanamıyorum kelimelerinin üzerini örttüm dün sabah. Eylül’ü tükettim,ekime bu hazırlık. Elime tutuşturulmuş heybe’den çıkan yeni umutların yazılı olduğu bir yığın notlar arasında kaybettim seni sardığım şiir’i, karma karışık bir şehrin ortasında kaybolmuş çocuktan farklı hissetmiyorum. Şiir’im kayıp, sen kayıp, ben aynı eksen etrafında dönmekten başka bir çaresi olmayan ay kadar çaresiz, bu çaresizliğin doğurduğu mecburiyetin içerisinde sana aşığım. Şimdi gel gör ki kol saatim bile bozuk, saatlerin bir önemi olmasa da, tarihleri kazıdığım takviminden takip ediyorum mevsimlerin değişimini. Mevsimler bile değişebiliyor üç ayda bir, bir ben değişemedim yıllardır bir de kaybettiğim şiirdeki hislerim. Ani kararlar almaya alışık bir ruh haline sahipken, tükettiğim eylül içinde hapsolmak, garip. Durumdan şikayetçi değilim aslında, parmaklıklar ardında eylülü tüketiyor olsam da, parmaklarımın arasından akıp giden kelimelerle döküyorum kendimi kağıtlara. Anlatıyorum, anlatıyorum ama sussam daha mı hoş olurdu? Doğrusu hiç bilmiyorum. Aklımın bana bir oyunu bu bilinmezlik, aklıma inanamam fakat kalbim de doğruyu söyleyecek durumda değil. Bu nasıl bir inançsızlık? Kendime bile inanamıyorum, kendime inanmıyorum. Şiir’i kaybolmuş bir şair çaresizliğinde kafiye gibiyim, tamamlanmayı bekliyorum. Belki tükenirim eylül misali, belki ekim bahar olur.
” Kendimi bile beğenmiyorum, şeytanım şuurumla savaşıyor. ”
Bir gün istemediğiniz seçimler almak zorunda kalırsanız, bana eşlik etmiş olursunuz. Ardı arkası kesilmiyor bu durgunluğun, hayatımın sadeliğinde bir bahar havası, bir zafer sevinci olsa da içim el vermiyor böylesi sessizliğe. Dolu değilim ama boş sayılmayacak kadar da az değilim hissettiklerimle, inişli çıkışlı bir hayata el salladıktan sonra kolayca bırakılıp yürümüyor ezbere bildiğiniz o yollar, önünde yeni yıllara yelken açan bir gemi dursa da sahilden ayrılmak istemiyor insan. Defalarca anlatmaya çalıştım insanlara sıkıntımı, kimisi doktordu çare aradı, çözüm üretti ve şimdilerde benden bir haber başardığını zannediyor olabilir. Kimisi arkadaşımdı, gereğinden fazla gereksiz tavırlar içerisinde söz sahibi olmaya çalışınca hayatımda, şimdilerde sahil kenarından bile uzak bir sokakta kaybettiği arkadaşlığın burukluğunu yaşıyor olabilir, haberim yok. Birisi papatyamdı, koparmayı bırak bana kaç yaprak açtığını dahi saymadım, kokusu hâlâ burnumda. Birkaç kez sarıldım ama tek bir yaprak dökmedi, kırılmadı bana hiç, kızmadı, kırılsa yaprak dökerdi, bilirdim. Ben anlattım papatya dinledi. Şair değildim veya bir yazar, çiçeklerden de pek anlamazdım, bahçıvan değildim ama insan sevdiğine şiir okumaya veya yazmaya çalışınca kendini şair zannediyormuş, bir kaç satır bir araya getirince ise yazar. Belki şair olamadım, ne haddime. Belki yazar değildim, bizimkisi güzel kelâm. Fakat iyi bir bahçıvan olduğumu papatyaya zarar vermeden,koparmadan, incitmeden sevebildiğimde anladım. Yıllar ne güzel geçiyordu be doktor, tamda benimsemeye başlamıştım bu bahçıvanlık oyununu, şimdi nereden çıktı bu papatya alerjisi demeden edemiyorum sahilden ayrıldığımdan beri. Kim kaldı beni doğru bilen doktor? Herkese yanlışı oynayıp yalnızlığa çekildim işte bu bahar sadeliğinde. Baharda çiçeksiz kalmış bir bahçıvan, dünyaya alerjisi var. Hayatta kalabilmek için geçmişini sular üstünde giden bir gemiden sular altında bırakıyor. Güzel hikâye, papatyası eksik, şiirleri suskun, kelimeleri kayıp ama hayata tutunabilen bir şahsiyetin hikâyesi. Bendeniz insanoğlunun insanlığını kaybetmiş, içi yalanlarla dolu fakat doğru görünmeye çalıştığı aynanın karşısındaki kişiyim, gülüyorum ama bu doğru değil.
” Hekimde yok çaresi, dile kolay kalbe zor söylemesi. ”
Cesaretimden ötürü bağışla beni ama bunları söylemem gerek hakime hanım. Bu benim ilk duruşmam, ilk yargılanma sürecim değil. Daha öncesinde iki kişilik bir komite karşısında ifade verdim, suçumu pek bilmesem de bedeli ağır bir seçenek ile karşı karşıya kalmaktan kaçamadım. Savaşmadım sanıyorsan bu önyargıyı zihninden uzaklaştırmasını istiyorum, o kadar mücadele ettim ki 1. Balkan savaşından çıkmış gibiydim komite karşısında. Bir keseye seni koydular diğerine beni, gel şimdi yap seçimini yapabilirsen. Aslında kararım net, mücadele sonrası duruşum dik idi. Ağzımdan tek bir kelime çıkmadan önce bana sundukları öyle sağlam bir tez hazırlamışlardı ki ne yaptıysam yıkamadım surlarını. Savaş’ın tarihteki sonucu gibi yenildim, dik duruşum eğildi, kelimelerim çekindi dudaklarımdan çıkmaya, direnemedim. Velhasıl ben karşılığında seni kaybettim bir barış antlaşmasında. Hep karamsar bakardım olaylara, bundan dert yakınırdın. Söylesene hakime hanım, nereden bakarsan bak bir kayıp içerisinde olmam da bu karamsar bakış açımdan dolayı mı? Bak işte eli kolu bağlı karşındayım, ben anlatıyorum sen dinliyorsun ve kiralık kâtip yazıyor her cümlemi. Durma yargıla beni, durma kâtip yaz, yaz daha söyleyeceklerim bitmedi. İnsanlar için bu dünyada anlaması güç bir şey istesem senden şu an, yapabilir misin bu vicdan mahkemesinde? Empati… Herkes yapabildiğini söyler, söylemek tek nefes kolay, yapabilmek boğazında takılı kalır insanın, söyle hadi yutabilir misin, sessiz kalıp gidebilir misin benim gibi? Fazla hayal kuruyorum, ne deryalara daldım, ne denizler kuruttum hayal dünyamda, sonuç hep bir bataklık, hep bir dibe çöküş. Kendimi kaybetmeyi seçsem seni hatırlayamamaktan korktum, beni anlayabiliyor musun? Sevginin ne demek olduğunu unutursam eğer insanlığımın ne önemi kalır ki bu dünyada? İşlediğim bir suçmuş gibi bakma bana, benim canım yanmıyor mu sanıyorsun? Elimde umut sayılabilecek bir gerçek var, onu görmezden gelemezdim. Yine de karar senin hakime hanım, doğru görecelidir, sana göre bu anlattıklarım yanlış olabilir ama vicdan tektir unutma. İster bir karar bağla bu vicdan mahkemesini, istersen sessiz kalıp düşür davayı, kapat dosyayı. Seçim senin, ben bir savaş kaybettim zaten, yetmedi seni kaybettim, üstüne bir dava ekle istersen sesim çıkmaz bir daha. Benim savunmam budur, aramızda bir bağ kalmadığını da düşünüyorsan eğer onun cevabı şiirlerde saklı, şiir seçimi senin. Hadi vur tokmağını, korkak değilim.
” Beni bilirsin, sevmeyi bilirim ben savaşmaktan anlamam. ”
Ruhumun derinliklerinde aklımı ele geçirmeye çalışan bir kadın var gibi hissediyorum. Gözümün önünde beliriyor bazen, net olmasa da kıvırcık saçları olduğunu görebiliyorum, niyeti hakkında bir bilgi sahibi olamasam da beni etkilemeye çalıştığı aşikâr. Sessiz ama ürkütücü değil bu durum, hoşlanmaya başladığımı itiraf etmeliyim. Ruhuma sahip olmak isteyen bu kadın gerçek olsaydı şayet ona ulaşabilmek için saklanmaya çalıştığım dünyadan çıkabilirdim, korkularımın aklıma zarar vereceğini bilsem dâhi. Zeki bir kadın, beni nasıl kontrol altında tutabileceğini biliyor ve tam yetkiye sahip olmak istemiyor anlaşılan, zeki diyorum çünkü istemeden yapabileceğim bir hatadan kendine bir pay çıkarmamı istemiyor, bu pay sonrası kontrol hakkını kaybetmesinden korktuğunu sezebiliyorum. Rüyalarım böyle bir kadının bilinçaltımı istila etmesine kanıtlarcasına üst üste aynı olayları görmemi sağlıyor, bedenimin adrelanin, seretonin ve vazopressin hormonlarının salgılanması için bir yarış içerisinde adeta, inanılması güç fakat aşık oluyorum. Uyanmak istemiyorum, amacını bilmesem de beni konrtol altında tutmata çalışan bu kadının bana emirler yağdırmasını istiyorum, durmasın, beni etkisi altına alsın, yeni yanlışlar yapmak istiyorum, heyecanlanıyorum. Bu kadını kendime yakın hissediyorum, onu kafamın içerisinde hissettiğim her an için bir papatya dikmek istiyorum yeryüzüne, bir papatya bahçesine sahip olmam bu kadın kadar yakın bana. Biliyorum gerçek değil tüm bu olanlar, bilinçaltımın bana bir oyunundan ibaret fakat ilk defa bu oyunun içerisinde olmaktan keyif alıyorum. Devam etmeli bu oyun, sessiz kal ama aklıma sarıl. Beni kontrol altına al, karıştır tüm bildiklerimi ve tabularımı yık. İsterse yıkılsın insanlara karşı ördüğüm duvarlar, savunma sanatımın altında kalayım ama yanımda ruhumda senin kokunu hissedebileyim. Bu beni güçlü kılar kadın, bu benim sana inancımı, bizi güçlü kılar.
” Deniyordum seni, sen seversin bunu. ”
Kaybetmeli insan doğruların farkına varmak için, yalnızken kaybetmeli. Bu dünya, sizce de fazla kalabalık ve kaybetmeye müsait değil mi? Ben bu dünyayı kaybettim, yalnızdım ve yalnızlığımdan doğup yeni bir dünyada gözlerimi açtım. Kalabalıkların içeresinde nefes alamamaktan, bir başkasının hayatında istemediğim insanı oynamaktan ve bu yüzden manevi yıkıntıların altından kurtulmaya çabalamaktan yoruldum, sıkıldım. Kabul ediyorum! Ben insan fakiriyim. Lâkin bu gökyüzü benim, sahiplenmesin kimse.
” Ben zararın şurasından döneyim, ne kadar kârım var onu alayım, bu da bana ders olsun. ”
Severken uzaklaşmak gereken konular varmış meğer kaderde. Çok garip aslında ama alışmaktan korkmuyorum desem yalan, bir de bu korkunun bana iyi geldiğini söylemezsem eksik olurdu doğrusu. Durum leyla yani, karışık ve ne yazık ki bu durumdan sıyrılabilecek bir mecnun değilim. Bu işin içinden kurtulamayacağımı anladığım an fark ettim ki zihnimde yavaş yavaş toparlanmış her şey. Baskı altında sağlıklı karar verebilen bir birey olamadım hayatım boyunca, aklım hep bir panik atak modunda emir vermeye programlı sanki bedenime. Hazır kıta bekliyor beni yanlışlara bulaştırmaya. Yıllardır gözlemleyerek devam ettigim hayatımda insanların yaşadıkları kötü durumları bir başkası tarafından hayatına dahil edildiğinden dert yanıyor. Bir başkasının hayatına gelip monoton akıp giden yaşamına heyecan katmasını, işler iyi giderken hayal kırıklığına uğramaktan korktuğunu ve er ya da geç bu korkunun başına isabet ederek onu tekrar monoton yaşamına özlem duymasından bahsediyorlar ( Her zaman böyle olmuyor tabii ki de, benim çevremin genellemesi bu şekilde sadece. ). Keşke ben de bu korkuyla yaşamaya çalışsaydım diyorum. O zaman bazı şeylerin kötü gitmesine yol açacak, bana heyecan katacak insanı bekleyebilirdim. Sonra açtığı yolda beraber vakit geçirirdik muhtemelen, taa ki hayatımdan çıkana veya çıkaran dek sürer giderdi. O kişinin gelmediği süreçte hayatımın monotonluğundan hiç pişman olabileceğimi sanmıyorum. Heyecan arayan insanların hüsrana uğradıklarından sonra sakin bir yaşam isteklerine zaten sahipken pişman olabileceğimi düşünmek delilerin fikirlerini kıskandırabilecek cinsten olurdu doğrusu. Böylece hayatımın kötü geçen zamanlarını bir başkasının omuzuna yükleyerek vicdanımı hafifletir ve aklımca kader tarafından ” Ben temizim, suçum yok! ” yalanı eşliğinde aklanmayı beklerdim. Kabul edelim güzel düşünce, güzel hayaller. Ben de böyle olabilirdim diyorum, insanların beklediği o kişi ile ayna karşısında karşılaşmamış olsaydım eğer. Yıllardır insanlardan uzak bir yaşamın içerisinde nefes almaktan, hayallere kapılmaktan kendi dünyamı yarattım. Hatta o kadar inanmışım ki bilinç altıma, inanmayacaksınız bir kızı bile sevdim gerçek hayatta var olmayan. Kaleme aldığım bütün yazılarımın ana fikrine sahip bir kız hayal edip öyle yaşadım. Gerçek dünyada o kadar fikirsiz bir insandım ki bunu bir çıkış yolu olarak görüyordum, yalan değil. Aslında kendi dünyamın yanlış insanı benim, fazla takılı kaldım yarattığım dünyanın içinde. Gerçek dünyadaki yaşantımın ne boyutta olduğunu bile bilemedim yıllarca, kendimden bir haberdim anlayacağınız. Severken uzak kalmak gereken konular varmış meğer kaderde derken, şimdilerde uzak kalmak zorunda olduğum insanlardan bahsediyorum. Hiçbir açıklamaya gerek duymadan gidebilen insanları nefretle seyrederdim oysa. Şimdi onlar ile aynı safta olmanın burukluğuyla anlıyorum ki gitmek de en az kalmak, beklemek kadar zormuş bazı durumlarda. Kalan hep bir neden arıyor gidenin arkasından ve kendini avutan bir yalana inandırıyor kalbini. Peki ya giden? Giden, hep sessiz kalıyor.
” Önemsemiyor vakit beni. Oysaki önemsiz hissedilmek pek bir ağır geliyor. ”
Konuşmanın gereksiz olduğu anlarda susmak bir cevap değil, zorunluluktur. Zorun ne benimle ? Bu kadar zorunlu kalmak zor ama konuşmak da gereksiz. Zorunluluklarımdan kurtulmak için yazdığım satırlarda bağımlı kaldım. Yağmurdan kaçarken toluya tutuldum anlayacağın. İçten içe beni feth eden bir sessizliğin kıyısında, kaybetmekten korktuğum sorumluluklarım, yarım aklım var. Bu zorunluluk sorumlulukların ensesinde dolaşan bir nefes gibi ürkütmeye başladı bağlı olduğum hayallerimi, koptu kopacak. Hayallerimi bu sessizliğin önüne kurban etmeme müsaade eden gönlüne sağlık, o nasıl görmezden gelmekmiş, hayret ederdim de hayra yordum, yoruldum. Sonra bir ölüm yalnızlığı sardı bedenimi, tenim soğuk topraktan, derin bir uğultu işitti kulaklarım, çığlık çığlığa yalnızlık var kulaklarımda uğultu sonrası, gece karanlığından daha karanlık bir ruh hali içerisinden seyrediyorum dünyayı, dünya cehennem ateşinden farksız, dünya kırmızı fakat içim yalan, yalanlara sorumlu, doğrulara sorumsuz bir ebeveyn gibi yüz çevirmiş insanlara. Bu kadar zorunlu kalmak zor ama konuşmak da gereksiz, biliyorum susmak zor ama inan bana konuşmak gereksiz. Ben senin aklında dolaştığımı zannederken aslında hiçte önemsediğin sokaklara adım atamamışım, onca yolu boşa yürümüş bir mecnun fikrindeyim, fikrim aşk olabilir lakin ulaştığım arkası boş bir kapı önü. Ben bir savaşçı değildim sana karşı, elimde papatyadan bir kalem vardı. Canımı yaksan küle nefes, hevesimi kırsan buza kafes, sebebim olsan son sesim sen çıkardı dudaklarımdan. Şimdi ne canımın yanmasına, ne hevesimin kırılmasına, ne de sebebim olmana dayanabiliyorum. Benim gülüşlerim hep kirli sakallı kalacak, saçımın dağınıklığından içimi görebilecek insanlar, kendimi beklemeye vakit kalmadı. Ben hazırım, senin yapamadığın adımlarını yüklenirim sırtıma, bir ağırlığın lafı olmaz cihanda zor bulduğum, zor bulunuyorum ama konuşmak gereksiz, susmak senden daha zor, benden sessizlik.
” Aşk’a doymak niye? Ateş ederken gözlerin. ”
Bugün üzerine çizgi çekilmesi gereken şehirlerde Ankara var. Çizgi çekilmesi derken yanlış anlaşılmasın, yaşadığım ve vakit geçirdiğim ve vakit geçirmek istediğim şehirler listesinde Ankara’yı tamamlamış bulunuyorum. 6 ay vakit geçirdiğim bu şehirde şehir hastanesinde çalışma fırsatı buldum. Güne her başladığımda, bana çalışma isteği veren, hastalığı olan çocukların tedavi edilmesinde en ufak bir pay sahibi olabilme maneviyatı ile dolu dolu tam 6 ay. Kendime verdiğim bir söz vardı, hastane açılmadan buradan beni işten çıkarmadıkları sürece ayrılmayı düşünmeyecektim, nitekim sözümü yerine getirebilmenin gururu ile bu şehir’e veda ediyorum. 14 mart dünya tıp bayramı eşliğinde faaliyete geçmiş olan Ankara şehir hastanesi, ihtiyacı olan tüm hastalara armağan olsun. Emeğimin geçtiği için manevi olarak o kadar huzurluyum ki, buraya yazarak anlatamam. Gelelim bu yarım senelik maceramda yaptıklarıma;
Benim yıllardan beridir kendime örnek aldığım bir söz var, hep hatırlarım ve hep hatırlayacağım. ” İnsan anne karnından dünyaya insan olarak gelir ama çok azımız insan olarak bu dünyaya veda eder. Mühim olan geldiğin şekilde gidebilmek, bu hayata veda edebilmektir. ” İnsan olarak dünyaya adım atalı 22 sene oldu ve bana göre hala insan kalabildim, bu çok önemli. İnsanın yaşadığı olaylar, arkadaşlıkları, aşkları, ailesi bazen insan dışına çıkmasına vesile olsa da önemli olan insanın kendi içi, benim içim hep bahar, değişmedi, umarım değişmez. Burada farklı coğrafyalardan gelmiş, farklı farklı insanlarla nasıl aile olunabilir onu öğrendim, kendi ailenizden, sevdiklerinizden çok onların yüzünü, onların muhabbetini görüyor ve duyuyorsunuz. Nasıl da korkuyordum oysa ilk geldiğim zamanlar, ya kimseyi sevemezsem? Ya kimse beni sevemezse? Öyle olmadı çok şükür, yanında aylar geçirdiğim bu insanlar şimdi ailemden bir parça gibiler, buraya döktüğüm içimi girip okumazlar ama ben yine de bana kattıkları güzel düşünceler için Ankara ve sizlerin huzurunda hepsine teşekkür ederim, iyi ki dediğim insanların sayısı onlar sayesinde biraz daha arttı. Ankara güzeldir, öyle soğuk olduğuna bakmayın, içine girdiğiniz anda Atanın verdiği huzur kaplar içinizi, ısıtır. Belki Ankara’nın bağrından kopmadım dünyaya ama Ankara’yı bağrıma bastım bir evlat sevgisi gibi. Kalabalıktan pek hoşlanmasam da kızılay’da dolaşmayı, karanfil sokakta her hangi bir kafede kahve içmeyi, dost kitap evinden yeni kitaplar almayı, kitapçılar çarşısında ki esnaflar ile muhabbet etmeyi ve en çokta ne zaman çaresiz hissetsem kendimi Atamın huzurunda bulmayı özleyeceğim. Harikalar diyarında dolaşıp yeni yazılar yazmayı, orada ki Bugs bunny heykelinin yanında saatlerce oturup dertleşmeyi gerçekten özleyeceğim. Yenimahalle’de metrodan inip teleferik üzerinden Ankara’nın görkemli sokaklarını izlemeyi, bilmediğim sokaklarında kaybolmayı cidden özleyeceğim. Senin akşamında son kez ıslandım Ankara, bu bir veda olsa da geri dönüşü olan yollar bıraktığın için, aklımı kaybetmeye başladığım bu günlerde kendimin ne kadar önemli olduğunu bana hatırlattığın için, önümde koca bir ömrün dolu dolu yaşanılması gerektiğini bana gösterdiğin için sana teşekkür ederim. Suzan hanım ve Bülent bey, sizlerin de bu yazıyı okuyacağınızı biliyorum, kader bir daha bizi bir araya getirir mi bilmiyorum ama karşılaşırsak şayet bu kez bu halde olmamayı istiyorum. Yeni bir hayatın başlangıcında bana destek olduğunuz için sizlere de teşekkür ederim. Veda vakti, birazdan ayaklarım Aşti yoluna düşer, bir kaç damla eşliğinde sel olur akar giderim yollarından Ankara, kendine iyi bak, seni hep güzel hatırlamak dileğiyle…
Keşke veda ettigim sadece bir şehirden ibaret olsaydı.
Araftayım yarım aydır, iki arada bir kalpte kaldım. Yüzümden düşen bin parçadan kayıplar var, tamamlayamıyorum. Oysa iğne atsan yere düşmez bir kalabalıkta rastlamıştım sana , şimdilerde rüyalarım
kadar yalnız ve yakınken bana , kaybediyorum. Kontrol edemediğim bir hikaye içinde kendi sonumu yazmaya çalışmak kadar imkansız parçalarımı tamamlamak, sonum kayıp, bulamıyorum. Yalanlarla sarılı saatler, geçen zamanın dili ağır, her saniyede yüzüme vuruyor kayıplarımı. Benim kanım kaynarken yokluğuna, senin ruhunun duymadığından bahsediyor duvarlar, çileden bile çıkamıyorum. Güneş yeniden doğacak cümlesindeki umuda bel bağlandığımdan beridir ay hiç batmadı, sen yokken güneşe hasret çekemiyorum. Yüzümden düşen bin parçadan sen kayıp, gülemiyorum. Kasım yağmurlarının fragmanı gibi bu ekim ortasındaki yalnızlık , parçalı bulutlu gökyüzüm, yağmur olup yağasım var icimdeki fırtınanın üzerine , damla damlayım, yağamıyorum. Ellerimle tutmaya çalıştığım umut artık yırtık bir şiir sayfasında;
Duygusu yok, hayalleri kopuk , ana fikri eksik, belki de eksiklik. Biraz eksiğim, biraz kayıp, biraz benden uzak ve biraz yalnızım ama kafamın içi karanlık. Zamana kör bir bedenim, mutluluklara yarım yamalak tebessüm eden yanaklarım var ve araftayım. Sözün bittiği yerden başlamak gerek, yanlışlara adım adım, gidiyorum.
” Kapatın şehrin ışıklarını, günahı düşümde kalsın. Göz görmez olsun, gönül katlansın. ”
Bakma öyle dağınık olduguma, gönlümü hep temiz tutmaya çalışırım ben. Bilirim ki içimde ufak bir çürük his barındırırsam içten içe çürütür bütün hislerimi. Kör ile yatar şaşır kalkar hayallerim ben umutla bakmaya çalışırken dünyaya, netliğini kaybeder gerçek diye sarıldıklarım. Bilmediğim bir hata işlemiş gibi duruyorum öyle uzaktan, söylediğim sözlerden kırılanlar var gibi. Tastamam kırgın sabahlar, yarım yamalak yüzüme bakan insanlar ve dinledigim şarkılara tamamlaya çalıştığım yirmi dört saatin ilk ışıkları ile bilmediğim hatamın çürük noktasını bulmaya çalışyorum yazdıklarımda, çürütmesin hislerimi. Süt dökmüş kedi misali oradan oraya sessizim, oradan oraya hatalı hissediyorum kendimi. Her şey o kadar umrumda ki, kusursuz olsun istiyorum gönlüm, çürük olmasın. Ya gerçekten hatalı olan ben değilsem? Ya o bilmediğim hatada aramaya çalıştığım çürük kalbime sığdırmaya çalıştığım insanların düşüncelerinde ise? Yine de çürütür mü dersiniz hislerimi? Korktuğum başıma gelir mi? Gelir, biliyorum, bilmiyormuşum gibi yüzüme bakıp acıma bana. Şimdi kalkıp balık kılçıklarını ayıklarmışcasına didik didik hayatımdaki insanların çürük noktalarını bulmaya mı çalışacağım? Bıraksana beni doktor, banane başkasının hayatından desemde o hayatlarda yaşıyorum benden habersiz. Çelişkisiz tek bir günüm geçmiyor, adımlarım hep korkarcasına ama deli cesaretimden koştugumu söylüyorsunuz korktuklarımın üzerine doğru. Bu yanlış olabilir ama doğru nedir diye sormayacağım. İnsan en çok kendine ihanet eder, bir daha asla yapmayacağım dediğim ne varsa tekrar üzerine tekrarlayıp tek kalıyorum fakat olgunlaşmanın üzerine basa basa, beynimdeki baskıya baş kaldırabiliyorum. Bana yenildiğimi söyleme, çabamı görmüyor musun? Yoksa benim gibi puslu mu görüyorsun dünyayı, bugünlerde bir hayli netliğini kaybediyor insanlar gözümde ama bunun çürük hislere bağlı olduğunu söyleme, biliyorum. Çare değil, anlamıyorsun.Yasaklarımı çiğniyorum ayaklarımın altında ve geçen her dakikaya inat saklıyorum geçmişi aklımda. İstediğin kadar kovalamaya çalışabilirsin beni ama görmediğin bir şey var, kaçmıyorum. Buradayım, işte tam karşında kahkahalara boğulmak üzere hazırlınıyorum, delirmedim, delirtmeyin.
” Yoruldum insansı muhabbetinden, sus. ”
İçimdeki korkularıma kılıf uydurmaktan sıkıldım. Korkuyorum suç mu? Hangi ceza saptırabilir sessizliğe alışmış olmamı? Senin sesinden başka hangi ses içimdeki küstürülmüş çocuğun yüzünü güldüre bilir? Sen bir seslen, benim içim sana hep çocuk, sen bir seslen, benim içim sana hep bahar, hep farklı bir gökyüzü ve sanki bu dünyadan değil. Saklıyorum içimdeki çocuğu suç mu? Hiç kimseyi senin kadar yakınlaştırmadım içimdeki çocuğa kırıldıktan sonra, içimdeki cocuk hiç bu kadar güzel gülümsememişti bana bile, seni tanımadan önce. Sen bir seslen, benim içim sana hep tebessüm, sen bir seslen, benim içim sana hep aşk, hep deniz. Sinirleniyorum her sonbahar sabahında yaprakların birer birer dökülmesine, suç mu? Her yaprakta biraz biraz büyüdüğünü hissediyorum içindeki çocuğun, olmaz diyorum, hayır istemiyorum büyümesin. Sonra sen bir sesleniyorsun uzaktan uzaktan, içimdeki çocuğun ellerinden tutup zamana meydan okuyorsun. Ben hiç büyümüyorum seninle, sesinle çocuk kalıyorum. Sen bir seslen, hiç bir ceza sessizliğimizi bozamasın, sen bir seslen, ben sende hep çocuk, sen bende hep bahar, biz bu dünyada hep yalnız, hep aşk kalalım. Sence çok mu sorun bir başkasının akıl oyunlarında kaybetmemiz? Bu oyun bizim değil, ne strateji biliyoruz yanlış yapmaktan başka, ne de daha çocuk gönüllü olduğumuzdan her oyuna atılmaktan vazgeçebiliyoruz. Sen bir seslen, büyülemeyelim fakat her oyunda kendime bir rol biçmeyelim. Sessiz kalalım, bizsiz kalsınlar ne fark eder? Bir başkasının sözlerinden ders çıkarmayalım, gerekirse sınıfta kalalım onların hayatlarında ne fark eder? Sen bir seslen, biz zaten mezunuz hasret okulundan birbirimize hasret kalmaktan. Her zaman mutlu olamayız ama bizi üzen biz oluruz, bizim bizden başka kimsemiz yok, kırılırız, küseriz, sen bir seslenirsin yine bir oluruz, yine biz oluruz, kaldığımız satırdan devam ederiz şiirimizi yazmaya. Bir başkası nokta koymasın, bir başkasının ünleminden sakınsın şiirimiz. Aynı başlık altında seslenelim birbirimize, sen bende hep çocuk kal, ben sende hep bahar, kış görmesin şiirimiz, üşür cümlelerimiz, ayrı kalırız, üşütür aklımız.
” Bize doğruyu söylemiyorlar sevgilim”
Özrü kabahatinden büyük insanların karşısında küçük düştüm, yankısı büyük olsa da göz ucuyla dâhi bakmadılar ben kırılırken, çocuk kalmak istemem bu yüzden. Büyüyemem ki şimdi ben, hem büyürsem özrüm kabahatimden büyük olur. Sonra burnum yere düşse almam, kibirlenirim, büyüdün artık derler ve burnumdan fitil fitil getirirler yapmaya kalktığım çocukça davranışlarımı, çocukça düşüncelerimi hiçe sayarlar. Ben zaten sevmem kibirlenmeyi, hem kime kibir? Kime kafa tutayım çocuk halimle? O yüzden çocuk kalayım, büyüyemem. Çocuk aklı dedim ya benimkisi, geçen günlerde aşık olmak gibi büyük bir işe kalkıştım, korktum arkamdan söylenen sözlerden, yorgan altında tıkadım kulaklarımı ama nafile. Rüyalarıma sıçradı söylenenler, kovaladılar, bağırdılar, kaçtım, korktum, bağırdım, sıçradım uykularımdan, uyandım. Sen çocuksun dediler, sevemezsin. Oysa ben portakalı da severdim ve kimse korkutmazdı beni, kimse çocuksun demezdi, bağırmazlardı hatta ağlamazdım. Ne büyük bir iş bu aşık olmak, sadece sözde büyüklerin başarabildiği bir meziyet gibi kalplerden kalplere servis ediliyor sahte bakışlar eşliğinde. Kimse inanmadım demiyor, kimse ben doydum demiyor aşka, garipsiyorum. Tadımı kaçırdılar gözlerim bir başkasının gözlerine değmeden, ben daha tadına varamadan çocuk kaldım aşka. Büyümek istemiyorum ama portakalımı da elimden almasınlar. Büyümek istemiyorum çünkü kovalamasınlar beni, korkuyorum anlamıyorlar, bağırıyorum duymuyorlar, umursamıyorlar kibirlerinden. Saklanıyorum yorganımın altında, kibir oklarının hedefi olmak istemiyorum beni bulmasınlar, rüyalarımdan uzak dursunlar. Çocuk kalmak istiyorum ve portakalımı çok seviyorum suç mu? Karışmasınlar, cezalandırmasınlar sözleriyle. Acaba çok mu çocukça davrandım yazdıklarımda? Ben masumum, daha ufacık bir çocuğum saf duygulara sahip. Portakalım elimde yıldızları seyrediyorum hâlen. Suçum yok ama çocukluk yaptıysam özür dilerim, büyüyemedim. Portakal soydum, gökyüzünü seyretmek isterse canın büyümeden gel, çocukluk yapalım. Belki beraber kaçarız büyük insanların kibirlerinden. Bir parkta boş iki salıncak bulur sallanırız çocuklar gibi. Çocukluk yapar özür dileriz fakat hiç büyümeyiz. Hep çocuk kalırız yan yana içimizdeki çocuklarla.
Yeni bir seslendirme ile karşınızdayım, umarım beğenirsiniz. Linki aşağıya bırakıyorum, keyifli dinlemeler 😌
” Sözgelimi bir ağaç kaybolsa da orman yine orman,
ya bir harfi kaybolsa, zaten kaç harf ki insan. “
Yasak şeritlerle çevrili koridorlarda koşturuyorum, hiç bir kapı, hiç bir sapak çıkmıyor huzura. Çiğnedikçe çiğniyorum hayatımın yasaklarını, dosyam kabarık, kader tarafından arananlar listesinin en başında kırmızı kalemle yazılmış sanki adım. Sanki her şey bana karşı, her şey yemin etmiş beni yalnızlığa itmeye. Tanıdık yüzler görüyorum koridorlarda, ellerinde kağıtlar, kağıtlarda geçmişinin günahları, hepsi suspus, hepsi yabancı sanki ve geleceğe geçit yok. Koşturdukça, kurtulmaya çalıştıkça kayboluyorum tanıdık yüzler labirentinde. Döndüğüm her köşe yeni bir hüsrana açılıyor, her geçmiş darbesinde dökülen kan değil vücudumdan, insanlığımı kaybediyorum yavaştan. İsyanla bağ kursam delilik seviyem tavan, ses etmezsem itaatkâr duygulara kapılıp izin vermiş gibi olacağım karanlığa. Kurtulmam lazım bu karanlıktan aklımı derde yaslamadan ama biliyorum ki fazla düşünmek benim gibileri hasta yapar. Ne bu karanlık hakkım, ne bu beynimi eriten hastalık. Hırsına yenik düşüp gözlerimi kapatsam tanıdık yüzlere? Peki ya okuduklarım? Peki ya duyduklarımı kim, nasıl silecek hafızamdan? Kayışı koparmadan bir çıkış bulmalı bu labirentten, tanıdık yüzlere yabancılaşmadan, kanla sıvanıp tarihe gömülmek istemiyorum. Yorgun düşmek, bir eli tutup geri dönüşümlü yardımlaşmaların sofrasından bir yudum dahi olsa zehir içmek istemiyorum. Ben baş ederim, başımdan geçer elbet kaderde yeni bir günahın rüzgarı, başımı döndürse de aklımı yerine getirir. İşte o zaman insanlığımı kaybederim. Ve artık bol geliyor bu dünyanın kirli gömleği üzerime, gelin üzerime ben baş ederim. Ben baş ederim de, kendi kelimelerimin tarafından terk edilmeyi hiç düşlememiştim. Bu labirentte beraber kaybolmuştuk oysa, oysa birlik olmayı öğrenmişiz sanıyordum. Bazen cümle mühendisi dâhi olsanız hata yapabiliyorsunuz ama hiçbir cümlem gözümde hain değil. Zaten cihana sarılıp kaybolmuş bir ruha sahip takvimlerim, ben buna yenilmedim. Kafamın içi yedi saniyelik bir kâbustan daha beter ve kaçırmakta keçileri fakat direnmeye devam ediyor ilham perilerim. Gördüklerimi yazdıkça kendimi bulacağım, labirent eski bir harabe halini aldığında ölü insanlar barındıracak enkaz altları,öfkemi git gide katladım. Artık oyun oynayamayacak duygu cellâdı çünkü bu labirent eskimeye başladı.
Şarkıları veya şiirleri kendi sesimden paylaşacağımdan bahsetmiştim lâkin şu aralar sıkı çalışıyorum ve kayıt almaya zaman bulamadım doğrusu. Kayıtlı olan şiir ve şarkılar var aslında ama yazının içeriğine uygun olmadığını düşündüğüm için bu yazıda eski düzene devam edelim, yeni yazıda görüşmek üzere ✋
” Benim ilhamımın izahı yok, iltihap dolu günlerimin meyvesi. “
” Ben bu senaryoyu daha önceden gördüm, oynadım. ” dediniz değil mi siz de? Oynamaktan sıkıldığımadığım bir tiyatro oyununa hoşgeldiniz. Aslında doktor bana yazmayı yasakladı ama unuttuğu bir şey vardı aşikâr, ben bu tirad’a aşığım. Her cümlesini ezbere biliyorum bu sessizliğin, her sonda başa sarar sarar oynarım körü ama gönyede duramam, düşerim. Sanki kilometrelerce yol yürümüş gibiyim, dokunsan ayaklarım ağlar ama kalbim kadar inatçısını da görmedim, bir saç teli boyu öteye gidememiş olsam dahi ayaklarım ağlarken nasıl da gülüyor biliyor musunuz? Aşık olmuş gibi fakat ne yalan söyleyeyim ben daha o kadar büyümedim. Kaybetmenin acısı ağır olur diyorlar ve kayıp kayıbı ardı ardına getirirmiş. Önce birini kaybedersin, sonra aklını, daha sonra ellerin titmeyere başlar diyorlar, kendini kaybedene dek sürer gidermiş bu kaybediş. Bunlar büyütürmüş insanı, bir kaç beden küçük gelirmiş dünya gözüne, sığdıramazmışsın kendini hiçbir yere. Bugünlerde ellerim titriyor, acaba kaybettim mi bir şeyleri? Doktor ne dersin? Büyüyor muyum? Hayır, bu benim tiradım değil, bir başkası oynasın yerime, dublör kullanmak istiyorum. Benim yerimde olmak ister misin? Ben kaybetmek nedir bilmiyorum, bakma öyle düştüğüme, benim cümlelerim sessizdir ve bütün çocukluğum düşe kalka sessiz geçmiştir. Dizlerim kanasa da söylemezdim ki anneme, saklardım. Zaten saklayarak, saklanarak yaşamaktan aşık olmadım mı bu tirad’a? Beni anlıyorsun değil mi doktor? Hani bazı roller vardır dizilerde, ” Bu rolü bir başkası oynayamaz! ” der insanlar. Anlıyorsun değil mi doktor? Bu tiradı benden başkası oynamayaz, ezberleyemez kimse bu sessizliği. Benden büyümemi bekleme saklarım sessizliğimde kendimi, saklanırım. Hem ben kaybetmek nedir bilmem, kaybetmedim kendimi, kaybetmedim kimseyi, kimse de bende kaybolmak istemedi. Beni anlıyorsun değil mi doktor? Bırakta son defa olsun oynayayım sessizliğimi, özledim.
” Ruhum hapsolmuş sessizliğe ”
Oknayuslarda, denizlerde yolculuk yapmayı hep istemişimdir, bir gemiye atlayıp uzun yolculuklar ardına gözlerden kaybolmak ve günlerin pekte önemi kalmadığı günlere özlem barındırıyorum yaşamış olmasam da. İki tarafı vardır yolculukların, bir gideni bir bekleyini. Kader ya, hep gitmeyi beklerken kıyıda gemi bekleyenlerdenim fakat gidenim olmadı hiç, gelmeyen gemi de cabası. Küçük bir itiraf, sanırım bu dünyada en çok martıları kıskanıyorum. Bazen keşke kanatlarım olsaydı diyorum, özgürlük kimin umrunda? Geçmişe tutsak olsam da gitmek istiyorum bazen. Kimse olmasın yanımda, kimsem olmasın, kendimi kaybedeyim dalgaların sesinde hatta ben bile olmayayım kendimde. Bir benliğim olmasın, zaten ben sen diye ayrıldı ayrılalı düşüncelerimiz insanın sabrı da kalmıyormuş bir biz edememeye. Kimse sırrını paylaşmasın benimle, ben sır tutamam içimde, dostluğum hiç iyi değildir, gider kitaplara anlatırım duyduklarımı. Karardıkça kararır dünyam, göz çeperimden akar insanlığım. Hırsla yıkarım yüzümü öfkemle kurularım, sanırım insanlıktan çıktım. Ama gitmek istiyorum sessiz, korkularım gündüzlerime sıçradı gecelerimden, terk etmeyi istiyorum hecelerimi fakat kalemimden tutuyorken hayatı, yaşamam gereken yarınlar ve yazmam gereken dünler var insanlığımdan kalan bir parça. Huzursuzluk kapladı yine içimi, sanki hislerimle oynanıyormuş hissine kapıldım tutarsız, oysa ben sadece gemi bekliyorum biraz yerli biraz bu dünyaya fransız. Bazen ne var ki diyorum, bu dünya benim için de çekici olsaydı çekilmeyen insanlara çekici geldiği gibi, çekilmez bir adam olsaydım. İlgimi çekmediği gibi çekiştirip durdu yıllar yılı o şehirden bu şehire, varamadığım uzaklıklara yıpratılmış bir hayatı yaşıyorken gitmek istiyorum sebebsizce. Ben artık ben olmak, kaybettiğim insanlığımı tekrardan bulup sağa sola vurup ziyan etmek istemiyorum aklımı. Bazen kimse olmasın istiyorum yanımda, kimsem olmasın, hatta ve hatta ben bile olmayayım kendimle, müsaadenle.
” Gitsem nereye kadar? Kalsam neye yarar? ”
Bir asır yaşar mıyım? Hayatımdaki meçhul sorulardan sadece birisi bu. Şu sıralar çeyrek asıra demir atmaya hazırlanırken, zincirlerimi sağlamlaştırma çabası içerisindeyim hayat denizinde, arkama dönüp baktığımda geçen zamanın bana kattığı olgunluk seviyesini kıyaslıyorum içimde kalan çocuk yanımla. İçimde ne kadar çocukluk var? Hala ne kadar çocuk olmaya hevesliyim? Ya da bir asır yaşamayı ister miyim? Bilmiyorum, kaderde kaç nefes kaldı? 23 yıldır bu dünyada adım atıyorum, nefes alıyorum, gülüyorum, ağlıyorum. Değişmiyor bazı şeyler, güneş doğuyor, batıyor ve buna gün deniyor, 23 yıllık bu döngüme ise yaşam veya yaşantı. Benim hayatım hep dağınık geçmiştir, düzenli bir hayata geçiş yapamadım çeyrek asırdır ve bu yüzden uzun vadeli hayallerimin peşine çok takılmam. Hiç kimse gerçekleşmesini istemediği olayların hayalini kurmaz tabii ki de fakat gerçekleşmeyeceğini bilirse peşine düşmez benim gibi. Siz önünüzü görmeseniz adım atar mıydınız? Sanırım içimde çok çocukluk kalmamış, uzun zamandır yazmıyorum, olgun düşüncelerime çocukça geliyor yazdıklarım. Dedim ya, hep dağınık geçmiştir yıllarım, nerede bir macera duysam kendi hikayemi yazmaya başlıyorum içinde, ne ara karar verdim? Ne ara bu maceraya atıldım diye sorular sormuyorum artık alışkanlıktan. Ben haricinde çevremdeki herkes şaşırıyor verdiğim kararlara. ” Neyin peşinde bu çocuk! ” sorularını bana sormasalar bile duyuyorum. Tepkisiz kalıyorum ve buna sessizlik adı veriliyor, bir de üstüne üstlük suçlanıyorum sanki sessiz kalanlar hep suç işliyormuş gibi. Derdini kolay kolay dile getirebilen insanları yıllardır şaşkınlıkla izledim, hepsi ” sıkıntılar paylaşınca azalır ” yasasına bağımlı yaşıyor sanırım. Ben onlardan olamadım bir türlü, açıkçası olmaya yönelik bir çabam da olmadı. Utangaç bir yapıya sahip olduğum için çekinirim derdimi paylaşmaktan ama içimde büyür, olgunluk seviyemi arttıran bir husus. İstemese bile büyüyor insan, geçip giden zamana özlem duyuyor. Büyüdükçe kendim ile çelişki yaşadığımı, değiştiğimi fark ettim. Şimdilerde çelistiğim noktalardan cekiştiriyorum kendimi sağa sola, kendi kendini derde sokup sessiz bir ömür sürdürmekteyim ama suç işlemiyorum, sessizliğim suçluluk duygusunun getirdiği bir psikoloji değil. Kabul etmesem dahi mükemmeliyetçi bir insan olduğumu anladım, bir şey ya tam olmalı ya da hiç olmamalı hayatımda, arası yok. Bu mükemmeliyetçi tavrımı kendime de sormuyor değilim, acaba sen mükemmel misin Mücahit? Cevap vermek zor değil aslında fakat sessiz kalıyorum ve suçlu değilim. Mükemmelim desem ego tatmini, değilim desem haksızlık etmiş olurum yaşamıma veya yaşantıma. Uzun vadeli hayaller kurmadığını söyleyince sanki bu hayattan isteği olmayan bir insan gibi gözüküyor olabilirim, bu hayatı alacak verecek davasına dönüştürüp masaya döksek herkes alacaklıdır hayattan, kimse kendinden ödün vermek istemez. Çünkü herkes kendince dünyanın en iyisi ve asla kötü bir insan değil ama herkesin hayatını karartan bir kötü insan vardır. Bu ironinin içinde hangi saftayım diye soruyorum bazen kendime ama kime göre? Demir atmaya hazırlanırken çeyrek asıra elekten geçirmem gerektiginin farkına varıp hayatımdaki taşları usul usul ayıkladım, çevremde fazla insan kalmadı ve insan çevresinde fazla insan olmadan da insan gibi yaşayabiliyormuş. Muhtemelen hayatından çıktığım insanlar veya hayatımdan çıkardığım insanlar tarafından bu ironide kötü rolünu oynuyor olabilirim, hayatımda kalan insanlar için ise şimdilik iyi rolüne devam edebilirim. Çok okuyan mı bilir yoksa çok gezen mi? Bu soruya yanıtım yok fakat ben her ikisinide yaşamayı tercih edenlerdenim, şehir şehir gezip yeni insanları tanıyorum ama taşlarımı yeni elediğimden kalıcı bir insan olmuyorum onların hayatlarında. Bunun yanı sıra okumaktan sıkılmıyorum, hem yeni tanıdığım insanların hayat tecrübeleriyle tanışırken hem diğer yandan başkalarının hikâyelerini okuyarak kendime en güvenli rotayı çizmeye çalışıyorum da diyebilirim. Kendimi beğendirme çabası hiç olmadı bende, yazdıklarımda bir okunma çabası da olmuyor. Beğenilirse bu ekstradan gelen bir mutluluk olarak kabul ediyorum, böylesi mutluluğun nereden ve ne zaman geleceği belli olmaz sözüne daha sıkı bağlıyor beni. Daha yaşım genç olabilir, önümde koskoca yıllar, bilmediğim şehirler olabilir, görecek, duyacak şeyler de. Ama ben insan bildiği kadardır cümlesine inanırım, bildiklerim sınırlı ve bu sınırın içinde özgürüm. Ha bir de bilmediğim sanılan, benden saklanan olaylar içerisinde saklambaç oynuyorum çok çocukluk kalmasa da içimde, sessiz kalıyorum ama suçlu ben değilim, benden saklayanlarda. Eskiden kin tutmak ve intikam almak gibi çocukça davranışlarım da olurdu, zamanla benden eksilttigini hissettim duygularımı, kör bir adam olmak bana göre değil, güzel şeyleri görmeyi hak etmek için sabırlı olmak gereklidir. Sözlerimi bitirirken okuduğum kitaplardan bir alıntı ile veda etmek istiyorum. Ben biraz sessiz kalayım ama suç işlemiyorum, sadece demir atmaya hazırlanıyorum çeyrek asıra. Kim bilir belki nasip olmayacak, uzun vadeli hayal kurmak istemiyorum.
” – Biliyor musun? İnsanları öldürüyorum Portuga.
+ Bunu nasıl yapıyorsun Zeze?
– Onları unutarak. ”
( Şeker portakalı, José Mauro De Vanconcelos )
Çare bu değilse bile, inanıyorum.
Son Yorumlar